Reeds vele grondwetspecialisten hebben zich de laatste tijd geroepen gevoeld om hun licht te laten schijnen over de wijze waarop de regering omgaat met artikel 195 van de Grondwet. Dit artikel bepaalt de wijze waarop de grondwet kan worden gewijzigd.
De huidige regering gebruikt of misbruikt dit artikel om grondwetsartikelen te herzien die tijdens de vorige legislatuur niet voor herziening vatbaar waren verklaard. Dit is nodig om de overeengekomen staatshervorming te kunnen uitvoeren.
Minstens van even groot belang is dat men van regeringszijde reeds heeft aangekondigd dat deze werkwijze enkel voor deze legislatuur geldt en dat men nadien teruggrijpt naar de rigide wijze om de grondwet te wijzigen.
Men heeft m.a.w. de deur eenmalig geopend voor een soepele grondwetswijziging en nadien doet men de deur terug stevig op slot.
In "De Morgen" van 27 februari maakt professor Maddens (politicoloog KU LEUVEN) hierover een interessante analyse waaruit blijkt dat men deze werkwijze hanteert om de grootste Vlaamse partij te muilkorven en op termijn dood te knijpen.
Hierbij mag dus niet vergeten worden dat alle Vlaamse regeringspartijen hieraan hun volledige en vrijwillige medewerking verlenen. De stelling dat zij de Vlaamse belangen behartigen is hiermee dus volledig ontkracht!
Ziehier het lezenswaardige artikel:
Er is de voorbije weken enige heisa ontstaan over de manier waarop de regering omspringt met artikel 195 van de grondwet. Niet dat de regering zich daardoor van de wijs zal laten brengen. De kwestie lijkt enkel een paar constitutionalisten te boeien. Maar toch heeft de beslissing over artikel 195 verreikende politieke gevolgen.
Zoals bekend regelt artikel 195 de wijze waarop de grondwet kan worden herzien. De regering heeft nu beslist om het slot van artikel 195 even te openen, de staatshervorming door te voeren, en het slot daarna weer dicht te draaien. De bestaande loodzware procedure blijft op die manier behouden. Bij de parlementaire bespreking van de verklaring tot herziening van de grondwet had toenmalig premier Leterme nochtans een versoepeling van de procedure in het vooruitzicht gesteld. Maar dat gaat dus niet door.
Bijgevolg zal de huidige meerderheid op het einde van deze legislatuur weer moeten beslissen welke grondwetsartikelen tijdens de volgende legislatuur kunnen worden herzien. Het laat zich gemakkelijk raden waar dit op uit zal draaien: de Franstaligen zullen enkel akkoord gaan met een zeer korte lijst die niet raakt aan de communautair gevoelige artikels. Volgens de huidige procedure hebben zij in deze een vetorecht. Dat is trouwens ook een van de redenen waarom aan deze procedure niet mag worden geraakt. Het resultaat is dat elke grondige discussie over de staatsstructuur vanaf 2014 voor minstens vijf jaar zal worden bevroren.
Dit zal de N-VA in een lastig parket brengen. Natuurlijk zal de partij in 2014 naar de kiezer stappen met de boodschap dat de huidige staatshervorming niet deugt. Op zijn minst zal de N-VA weer pleiten voor een doorgedreven confederale hervorming. De partij zal opnieuw willen onderhandelen over de toegevingen in de Brusselse rand. Alleen, daar zal tussen 2014 en 2019 niet veel aan kunnen worden veranderd. Dat zal gebetonneerd zitten in de grondwet, en de grondwet zelf zal niet kunnen worden gewijzigd. Via de bijzondere wetten kan men wel nog sleutelen aan de bevoegdheidsverdeling en de financieringsregeling. Maar dat zal nooit de radicale hervorming opleveren die de Vlaams-nationalisten voor ogen staat.
De N-VA zal dus voor een moeilijk strategisch dilemma staan: ofwel legt de partij zich voorlopig neer bij het constitutionele status-quo, maar dan zal het communautaire programma niet veel soeps meer zijn. Ofwel legt de N-VA er zich niet bij neer, maar dan plaatst de partij zich buiten de grondwettelijke orde. En juist daarop zitten de traditionele partijen te wachten. Want dan kunnen ze de N-VA nog meer doodverven als een revolutionaire en extremistische partij. Artikel 195 wordt het perfecte alibi voor die traditionele partijen om de N-VA verder aan de kant te laten na 2014. Want wat kun je nu in godsnaam beginnen met een partij die onmogelijke hervormingen wil doorvoeren?
Zelden was het zo gemakkelijk om in de politieke toekomst te kijken. De traditionele partijen zullen alles op alles zetten om de huidige staatshervorming succesvol af te ronden. Dat ze de coalitie na 2014 verder zullen zetten is al aangekondigd door premier Di Rupo. Dat wordt nu bevestigd door de beslissing inzake artikel 195. Dankzij artikel 195 breekt er na 2014 voor minstens vijf jaar een periode aan van institutionele standstill. Door het communautaire thema zo lang van de agenda te houden hoopt men de Vlaams-nationale partijen na 2014 helemaal de wind uit de zeilen te nemen. Zeg dus nooit meer dat deze regering niet vooruitziend is.
De kiezers kunnen hier enkel een stokje voor steken door de Vlaams-nationale partijen in 2014 een absolute meerderheid te bezorgen in het Vlaams parlement. Maar dan kiezen ze ook voor een zeer explosieve situatie: een Vlaams parlement dat België radicaal wil hervormen versus een federaal parlement dat dit volgens de grondwet niet kan. Misschien zal men op dat moment zeggen: hoe jammer dat we in 2012 de kans hebben gemist om artikel 195 te versoepelen.
woensdag 29 februari 2012
maandag 27 februari 2012
De cultuur van Joke Schauvliege
Dat Vlaams minister van cultuur Joke Schauvliege niet veel kaas gegeten heeft van cultuur is reeds langer geweten. Als je zelf toegeeft dat je amper een boek ter hand neemt moet één en ander geen verbazing weken.
Desalniettemin ziet niemand in de politiek er graten in dat een dergelijk iemand het departement cultuur "beheert". Nog maar eens een bewijs dat (vak)bekwaamheid ondergeschikt is aan het verdelen van de posten.
Vanmorgen ging deze minister de mist in door Matthias Schoenaerts, verkeerdelijk Matthias Schoenmakers te noemen. De minister weet deze lapsus aan het feit dat zij last had van stress ...
Stress? Hoe kan je nu overmand zijn door stress als je als minister van cultuur in een radio-uitzending commentaar komt geven over de oscaruitreikingen en voorts ook je beleid komt toelichten !!!
Dit toont de manifeste onbekwaamheid van deze minister aan.
By the way: Schauvliege subsidieerde, ondanks de crisis en de aankomende besparingsronde, de oscarcampagne van Rundskop met 50.000 euro. Dit geld van de belastingbetaler heeft er blijkbaar niet voor kunnen zorgen dat de Oscar ook effectief gewonnen werd.
Hierna het in de pers verschenen artikel over de lapsus van Schauvliege:
Radiopresentatoren en journalisten bleven niet achter:
Radiomaker Peter Van de Veire (MNM): "Matthias Schoenmakers is een voorbeeld voor de Belgische cinema..." Ik zou niet graag minister van Cultuur zijn ... #fail
Walter Pauli van weekblad Knack deed er nog een schepje bovenop. " natuurlijk overkomt het 'net weer haar'. Niet geschik voor cultuur. Of het ministerschap als summum van de politieke benoeming.
Collega Bart Eeckhout voegde daaraan toe: Mededeling van de vl min van cultuur: Schoenmaekers blijf bij uw leest #deochtend #manmanman
Waarop Pauli reageerde: @barteeckhout Het is het huilen voorbij. Als er iéts was waarvoor ze gvd wist dat ze zou gebeld worden, toch wel een reactie op de oscars?
Eeckhout weer: @walterpauli ik voel zelf ook enig mededogen. T is niet leuk meer om met haar te lachen
"Fouten maken is menselijk"
Een sentiment dat door enkelen gedeeld werd. Sommigen namen het voor de minister op: "Het is maandag voor iedereen, verspreken is menselijk." De minister zelf gaf op Twitter toe dat ze nerveus was, en dan gebeuren fouten nu eenmaal.
Trui Moerkerke: "Gelukkig hebben al die slimme Twitteraars nog nooit een fout gemaakt." Waarop Patrick Van Gompel: "Mededeling van Trui Moerbeke."
Meteen werd een nieuwe trend gelanceerd: het vervormen van elkaars achternamen. In Van Gompels geval moest Trui Moerbeke niet ver zoeken: "Pas op hoor, Patrick Van Mompel."
Waarom zo hard aangepakt?
Het is een pijnlijke en spijtige verspreking van de minister, op een erg slecht moment. Maar dat is niet de reden waarom ze zo wordt aangepakt: het is gewoonweg niet haar eerste fout of ongelukkige uitspraak. Bij haar aantreden zei minister Schauvliege dat ze bijna nooit een boek las.
Bovendien is de minister wel bezig geweest met het dossier Rundskop: ze gaf het extra subsidies, en dan zou je wel enigszins verwachten dat ze de belangrijkste namen kent.
Maar ze is niet de enige minister van Cultuur die haar naar niet alle eer aandoet. Zoals deredactie.be zich nog goed herinnert: "Met de uitschuiver zet ze in elk geval een goede traditie voort. Voormalig minister van Cultuur Bert Anciaux noemde "De avonden", de klassieker van Gerard Reve, ooit "De nachten".
Desalniettemin ziet niemand in de politiek er graten in dat een dergelijk iemand het departement cultuur "beheert". Nog maar eens een bewijs dat (vak)bekwaamheid ondergeschikt is aan het verdelen van de posten.
Vanmorgen ging deze minister de mist in door Matthias Schoenaerts, verkeerdelijk Matthias Schoenmakers te noemen. De minister weet deze lapsus aan het feit dat zij last had van stress ...
Stress? Hoe kan je nu overmand zijn door stress als je als minister van cultuur in een radio-uitzending commentaar komt geven over de oscaruitreikingen en voorts ook je beleid komt toelichten !!!
Dit toont de manifeste onbekwaamheid van deze minister aan.
By the way: Schauvliege subsidieerde, ondanks de crisis en de aankomende besparingsronde, de oscarcampagne van Rundskop met 50.000 euro. Dit geld van de belastingbetaler heeft er blijkbaar niet voor kunnen zorgen dat de Oscar ook effectief gewonnen werd.
Hierna het in de pers verschenen artikel over de lapsus van Schauvliege:
Minister van Cultuur Joke Schauvliege was vroeg opgestaan om bij radiozender Radio 1 te komen uitleggen dat ze toch trots was op Rundskop, ook al hadden ze de Oscar niet binnengehaald. De minister was echter niet helemaal goed wakker, en noemde hoofdrolspeler Matthias Schoenaerts per abuis 'Schoenmakers'. Iets waarvoor ze zich achteraf verontschuldigde (Mathias, sorry was echte lapsus van de stress (sic)), maar het was al te laat: de commentaren op Twitter waren wederom niet mals.
Het duurde niet lang voor de eerste 'Schoenmakers, blijf bij uw leest'-grap door de Twitterlucht vloog. Iemand anders reageerde: "Joke, moet je dat lezen in het Engels of het Vlaams?" Radiopresentatoren en journalisten bleven niet achter:
Radiomaker Peter Van de Veire (MNM): "Matthias Schoenmakers is een voorbeeld voor de Belgische cinema..." Ik zou niet graag minister van Cultuur zijn ... #fail
Walter Pauli van weekblad Knack deed er nog een schepje bovenop. " natuurlijk overkomt het 'net weer haar'. Niet geschik voor cultuur. Of het ministerschap als summum van de politieke benoeming.
Collega Bart Eeckhout voegde daaraan toe: Mededeling van de vl min van cultuur: Schoenmaekers blijf bij uw leest #deochtend #manmanman
Waarop Pauli reageerde: @barteeckhout Het is het huilen voorbij. Als er iéts was waarvoor ze gvd wist dat ze zou gebeld worden, toch wel een reactie op de oscars?
Eeckhout weer: @walterpauli ik voel zelf ook enig mededogen. T is niet leuk meer om met haar te lachen
"Fouten maken is menselijk"
Een sentiment dat door enkelen gedeeld werd. Sommigen namen het voor de minister op: "Het is maandag voor iedereen, verspreken is menselijk." De minister zelf gaf op Twitter toe dat ze nerveus was, en dan gebeuren fouten nu eenmaal.
Trui Moerkerke: "Gelukkig hebben al die slimme Twitteraars nog nooit een fout gemaakt." Waarop Patrick Van Gompel: "Mededeling van Trui Moerbeke."
Meteen werd een nieuwe trend gelanceerd: het vervormen van elkaars achternamen. In Van Gompels geval moest Trui Moerbeke niet ver zoeken: "Pas op hoor, Patrick Van Mompel."
Waarom zo hard aangepakt?
Het is een pijnlijke en spijtige verspreking van de minister, op een erg slecht moment. Maar dat is niet de reden waarom ze zo wordt aangepakt: het is gewoonweg niet haar eerste fout of ongelukkige uitspraak. Bij haar aantreden zei minister Schauvliege dat ze bijna nooit een boek las.
Bovendien is de minister wel bezig geweest met het dossier Rundskop: ze gaf het extra subsidies, en dan zou je wel enigszins verwachten dat ze de belangrijkste namen kent.
Maar ze is niet de enige minister van Cultuur die haar naar niet alle eer aandoet. Zoals deredactie.be zich nog goed herinnert: "Met de uitschuiver zet ze in elk geval een goede traditie voort. Voormalig minister van Cultuur Bert Anciaux noemde "De avonden", de klassieker van Gerard Reve, ooit "De nachten".
vrijdag 24 februari 2012
De onbekwaamheid van een politieke generatie
In Trends/Knack geeft de voormalige CEO van Bekaert, Julien De Wilde, zijn visie over de huidige generatie politici.
Het schetst een ontluisterend beeld dat niet alleen aantoont dat deze generatie manifest onbekwaam is, maar ook enkel het eigenbelang vooropstelt (herverkozen worden) i.p.v. het algemeen belang van ons land, waar het uiteindelijk toch zou moeten om draaien.
Dit artikel is een werkelijke aanrader !!!
Het schetst een ontluisterend beeld dat niet alleen aantoont dat deze generatie manifest onbekwaam is, maar ook enkel het eigenbelang vooropstelt (herverkozen worden) i.p.v. het algemeen belang van ons land, waar het uiteindelijk toch zou moeten om draaien.
Dit artikel is een werkelijke aanrader !!!
In de herfst van zijn carrière hoopt de voormalige CEO van Bekaert en huidige voorzitter van Agfa-Gevaert en Nyrstar op inspirerende politici als Deng Xiaoping die de zin tot ondernemen weer aanwakkeren.
De Wilde: "Ik ben heel cynisch geworden, de jongste twee jaar. Waar ik echt van droom, is dat in dit land, vooral in de socialistische familie, een Deng Xiaoping opstaat die zegt ' I don't care dat de kat grijs is of zwart of wit, zolang ze maar muizen vangt'." Deng was de opvolger van de legendarische Mao en vormde China om tot een economische en politieke supermacht. Hij zorgde voor forse economische hervormingen en groei met zijn zogenaamde opendeurpolitiek waarbij het grootste deel van de groei aan de vrije markt werd gelaten.
"Nu hebben we leidinggevende mensen, vooral in de socialistische familie, maar tot op zekere hoogte ook daarbuiten, die wachten tot iemand de muis brengt. We hebben dringend iemand nodig die toelaat dat er initiatief wordt genomen, een leider die aan heel België zegt 'ga muizen vangen'. En apprecieer diegene die muizen vangt, laat die rijk worden als die muizen vangt. Als je nu hoort wat sommige politici zeggen, is iemand die vandaag onderneemt blijkbaar een bandiet. Ook managers die hun nek uitsteken, worden steeds meer aangevallen. Het is heel erg."
Deng moest zich geen zorgen maken over verkiezingen om de haverklap.
De Wilde: "Wacht eens even, wat is het voornaamste? Dat je herkozen wordt of dat het land om zeep gaat? Ze zeggen toch allemaal dat ze de politiek zijn ingegaan uit overtuiging, omdat ze iets willen doen voor hun land? Dat ze het dan ook doen!"
U twijfelt aan de huidige generatie politici?
De Wilde: "Absoluut. Als ik dat zo zie... wie gaat hier opstaan? We have to show guts. Ik word opstandig. Nederland en andere Europese landen als Duitsland bouwen steenkoolcentrales terwijl dat hier niet kon. Frankrijk gaat voor upgrades van nucleaire centrales. En wij? Wij zouden in 2015 een heel pak nucleaire centrales sluiten. Dus wij zijn blijkbaar de enigen die het met minder energie gaan doen. Bravo. Dat betekent dat we een tekort zullen hebben en moeten invoeren. Dat is dus extra druk op onze handelsbalans en deficit. Waarom moeten wij over alles jaren doen voor we iets veranderen?"
"En nu is het weer het debat over de index. Dat duurt weer jaren. Mocht je de economische schade kunnen berekenen die sommige ministers veroorzaakten door voortdurend neen te zeggen tegen noodzakelijke veranderingen... het is bijna misdadig. (stilte) Maar je mag natuurlijk niet persoonlijk worden."
U was onlangs in het programma Z-Talk op Kanaal Z erg mild voor Vlaams minister-president Kris Peeters.
De Wilde: "Ja, omdat... (aarzelt) . Als wij alleen maar negatief zijn, is het helemaal om zeep, ziet niemand het nog zitten. Ik heb met heel veel mensen gesproken en iedereen zegt dat het genoeg is geweest. We moeten met Kris Peeters iets proberen te doen. Maar dan moeten we dat ernstig doen. Het is niet alleen maar kommer en kwel, maar we kunnen veel beter. Wat mij enorm stoort, is dat de vakbonden daar geen oren naar hebben, dat zij zo conservatief alleen maar verdedigen wat ze hebben. Zo komen we er niet uit.
"We moeten enkele grote rampen meemaken voor we tot de vaststelling komen dat het niet juist zit. Maar ik vraag me af of sommigen een andere agenda volgen."
"We moeten enkele grote rampen meemaken voor we tot de vaststelling komen dat het niet juist zit. Maar ik vraag me af of sommigen een andere agenda volgen."
Hoe bedoelt u?
De Wilde: "Dat we op weg zijn naar het neocommunisme, iedereen in een soort van vrije-socialemarkteconomie laten opereren, maar alle toegevoegde waarde die daaruit voortkomt, herverdelen. Ik ben ervan overtuigd dat de PS zo denkt.
"En nu roept PS-minister Laurette Onkelinx ook op een minimumbelasting te heffen voor bedrijven. Dat moet de ultieme bekentenis zijn. Zij zegt in feite 'mijn generatie politici is onbekwaam. Ze heeft wetten uitgevaardigd die, als je ze volgt, je onrechtvaardig en onethisch bezig bent'.
"En nu roept PS-minister Laurette Onkelinx ook op een minimumbelasting te heffen voor bedrijven. Dat moet de ultieme bekentenis zijn. Zij zegt in feite 'mijn generatie politici is onbekwaam. Ze heeft wetten uitgevaardigd die, als je ze volgt, je onrechtvaardig en onethisch bezig bent'.
"Het zit fundamenteel fout. Ik lig er echt van wakker. Niet voor mij, want op mijn ouderdom zou ik even goed kunnen gaan golfen en in het zuiden zitten, maar voor jullie en jullie kinderen, en voor mijn kleinkinderen. We zijn een put aan het graven die zij waarschijnlijk niet meer kunnen vullen. Mijn moeder van 89 zegt dan 'maar jongen, na de oorlog hadden wij niets en wij zijn daar ook doorgekomen door hard en veel te werken. Als het nu zo slecht zou gaan zoals jij mij zegt, zal weer hard en meer werken de oplossing brengen'."
De redding van Dexia
De laatste dagen staan de dagbladen en de nieuwsuitzendingen weer in het teken van Dexia en meer bepaald het miljardenverlies dat de Holding het voorbije jaar heeft gemaakt.
Het is deze Holding waarvoor de Belgische Staat staatswaarborgen heeft gegeven die een catastrofe kunnen betekenen voor de begroting (en dus voor de belastingbetaler) indien deze ooit moeten worden aangesproken.
De risico's voor België zijn enorm en indien het slecht afloopt zijn dramatische toestanden voor ons land absoluut niet uit te sluiten, om niet te zeggen dat ze reëel zijn ...
Hierna wordt aan de hand van in het verleden in de pers verschenen verklaringen duidelijk hoe door politici alles in een gunstig daglicht werd gesteld, terwijl de bevolking zand in de ogen werd gestrooid ...
Om te beginnen Didier Reynders in Het Laatste Nieuws van 5 oktober 2011:
De zogenaamde 'bad bank' met langlopende leningen is volgens Reynders geen "slechte bank", maar een "restbank".
Opnieuw Reynders in De Standaard van 5 oktober 2011:
"Eerder werd gezegd dat die activiteiten afgezonderd zouden worden in een "bad bank". Maar Reynders spreekt liever van een "banque résiduelle", een "restbank". Dergelijke langlopende leningen zijn immers geen toxisch producten, zegt Reynders. "
Vervolgens een artikel uit Trends van 11 oktober 2011 waarin CEO Mariani en voorzitter van de raad van bestuur Jean-Luc Dehaene stellen dat de Holding (zgn. bad bank) een waardevolle portefeuille heeft:
De regeling is voordelig voor Dexia Bank België, maar verhoogt de risico's voor de Belgische schatkist en de belastingbetalers. Over het akkoord, een verfijning van de voorlopige waarborgregeling van 45 miljard euro die in december was afgesproken, is volgens de kranten vier weken in alle stilte hard onderhandeld tussen België en Frankrijk."
Het is deze Holding waarvoor de Belgische Staat staatswaarborgen heeft gegeven die een catastrofe kunnen betekenen voor de begroting (en dus voor de belastingbetaler) indien deze ooit moeten worden aangesproken.
De risico's voor België zijn enorm en indien het slecht afloopt zijn dramatische toestanden voor ons land absoluut niet uit te sluiten, om niet te zeggen dat ze reëel zijn ...
Hierna wordt aan de hand van in het verleden in de pers verschenen verklaringen duidelijk hoe door politici alles in een gunstig daglicht werd gesteld, terwijl de bevolking zand in de ogen werd gestrooid ...
Om te beginnen Didier Reynders in Het Laatste Nieuws van 5 oktober 2011:
De zogenaamde 'bad bank' met langlopende leningen is volgens Reynders geen "slechte bank", maar een "restbank".
Opnieuw Reynders in De Standaard van 5 oktober 2011:
"Eerder werd gezegd dat die activiteiten afgezonderd zouden worden in een "bad bank". Maar Reynders spreekt liever van een "banque résiduelle", een "restbank". Dergelijke langlopende leningen zijn immers geen toxisch producten, zegt Reynders. "
Vervolgens een artikel uit Trends van 11 oktober 2011 waarin CEO Mariani en voorzitter van de raad van bestuur Jean-Luc Dehaene stellen dat de Holding (zgn. bad bank) een waardevolle portefeuille heeft:
"Toch wil Dexia-CEO Pierre Mariani de term bad bank niet horen: “Het gaat om een obligatieportefeuille waarop we sinds 2008, met uitzondering van de Griekse overheidsobligaties, nauwelijks verlies geleden hebben.” Ook volgens premier Leterme en Dexia-bestuursvoorzitter Jean-Luc Dehaene zit er veel waarde in deze portefeuille. De eigenlijke rommel lijkt op het eerste gezicht beperkt: 12 miljard zijn Zuid-Europese overheidsobligaties, en 7,7 miljard heeft het statuut van rommelkredieten (geen rating of de rating van een junk bond)."
In verband met de nationalisering van Dexia Bank België liet Yves Leterme in De Morgen van 9 oktober 2011 dan weer het volgende optekenen:
"Aftredend premier Yves Leterme wil dat de federale overheid eigenaar wordt van Dexia Bank België (DBB), maar dat die "nationalisering" de begroting niet te veel belast en de schuld niet te veel doet oplopen."
Een dag later (De Morgen van 10 oktober 2011) werd van deze stelling reeds brandhout gemaakt door Professor De Grauwe:
"Stellen dat dit ons niets zal kosten, is larie en apekool", aldus De Grauwe. Zo moet België vooreerst 4 miljard euro lenen om de bank te kopen, wat jaarlijks zo'n 160 miljoen euro aan intrestlasten geeft. De staatswaarborg voor de restbank levert weliswaar premies op, maar brengt ook enorme risico's met zich mee. "Het effect daarvan is moeilijk te voorspellen."
De risico's waarvoor De Grauwe toen reeds waarschuwde blijken nu aan de oppervlakte te komen.
Getuige hiervan het volgende citaat uit De Morgen van 24 februari 2012:
"De Belgische regering heeft onlangs een deal gesloten met Frankrijk en de Dexia-holding waardoor de blootstelling van Dexia Bank België aan andere onderdelen van de voormalige Dexia-groep sterk wordt gereduceerd. In ruil hebben België en Frankrijk aan de Dexia-holding voor 17 miljard euro staatsgaranties moeten toestaan die niet door een onderpand zijn gedekt, zo vernamen De Tijd en L'Echo. Zestig procent valt ten laste van België.
De regeling is voordelig voor Dexia Bank België, maar verhoogt de risico's voor de Belgische schatkist en de belastingbetalers. Over het akkoord, een verfijning van de voorlopige waarborgregeling van 45 miljard euro die in december was afgesproken, is volgens de kranten vier weken in alle stilte hard onderhandeld tussen België en Frankrijk."
Als we de analyse over dit alles lezen van de hand van econoom Ivan Van de Cloot, dan lijkt het toch dat wij ons als Belgen stilaan zorgen mogen beginnen maken voor het onheil dat ons nog boven het hoofd hangt en dat ons ten allen tijde kan bedreigen indien de economische situatie niet snel opklaart.
Deze analyse luidt als volgt (zie De Morgen - 24 februari 2012):
"Iedereen die dacht dat de zaak - de ontsporing van het grootste hefboomfonds ter wereld - al rustig geklasseerd kon worden, werd gisteren nog eens wakker geschud. Wat bij Dexia is gebeurd, en gebeurt, is volstrekt onaanvaardbaar tegenover de belastingbetaler. De Franse kranten kopten dat het verlies van 11,6 miljard euro een nieuw record vestigde in de Franse geschiedenis van bancaire fiasco's.
In de bijzondere Kamercommissie is elke verantwoordelijke doodleuk komen verkondigen dat hem niets te verwijten valt. Het vertrouwen in de goede werking van de democratische instellingen mag zowat het heiligste zijn dat we te verdedigen hebben, toch denken velen dat ze kosteloos het parlementaire werk kunnen dwarsbomen over Dexia - een bank met een balanstotaal van meer dan de waarde van alle goederen en diensten waarvoor de Belgen samen twee jaar lang dienen te werken. Wie denkt dat dit de geloofwaardigheid van de politiek geen schade berokkent, heeft het grondig mis.
Het antwoord dat je krijgt bij de vraag om volledige opheldering is dat het allemaal niets meer uithaalt omdat het kalf toch al verdronken is. Dat is een redenering die ervan uitgaat dat de bevolking geen recht heeft om te weten wat er met haar belastinggeld gebeurt. Ten tweede gelden hopelijk ook hier principes van rechtvaardigheid. Als er iemand vermoord wordt, zeggen we toch ook niet: wat haalt een onderzoek uit, hem terugbrengen lukt toch niet meer? Ten slotte is het niet zo dat we ervan kunnen uitgaan dat alle schade al geleden is. De belastingbetaler wordt in het perscommuniqué van gisteren gevraagd om de vergoeding voor de waarborgen voor het volledig losgeslagen vehikel - dat nog steeds een financieringskloof kent van 88 miljard - zo laag mogelijk te houden. Nochtans eist de Europese Commissie tot nader order dat risico's die door de staten gedekt worden, marktconform vergoed worden.
De rekening voor wat eerder beschreven werd als 'een bankenredding waar we geld aan gingen verdienen', loopt al fel op. We hebben met zijn allen al 4 miljard euro opgehoest voor de overname van Dexia Bank en 54 miljard euro aan staatswaarborgen voor de Dexia-holding uitgeschreven. Daar stopt het helaas niet bij, omdat de Belgische belastingbetaler ook nog geroepen werd om een gat te dichten van 700 miljoen euro dat voortvloeit uit de vereffening van de Gemeentelijke Holding, een cheque van 1 miljard euro uit te schrijven voor de Arco-coöperanten en 180 miljoen euro voor een obligatielening die Ethias niet op de markt geplaatst kreeg. Elke dag brengt nieuws over het dossier maar helaas valt het meeste daarvan tegenwoordig negatief uit. Zo verloopt de verkoop van de Turkse Denizbank, waar zoveel hoop op werd gevestigd, helemaal niet vlot. Ook bij Dexia Bank België, die op zoek is naar een nieuwe naam, is de stemming ondertussen onder nul gezakt bij de nieuwe politiek benoemde bestuurders. In de wandelgangen hoor je dat de nagelnieuwe raad van bestuur al op zijn eerste vergadering moest debatteren over verschillende ingrepen om de bank te versterken. Hierbij is ook al de intussen heilige drievuldigheid van kapitaalverhoging, staatswaarborgen en zelfs het oprichten van een bad bank ter sprake gekomen. In het huidige klimaat impliceert elke van die drie opties een nieuwe inbreng vanwege de belastingbetaler."
Als we tot slot nog dit artikel uit De Standaard lezen van vandaag, dan blijkt nog maar eens te meer hoe onze Belgische politici zich hebben laten rollen in de Dexia-onderhandelingen en aan welke risico's zij ons land hebben blootgesteld:
"Dexia nam gisteren de laatste twijfels weg omtrent de factuur die de (Belgische) belastingbetaler de komende jaren zal betalen voor de redding van de door grootheidswaanzin vastgelopen groep. De factuur zal zwaar zijn. België, dat 60,5 procent van de garanties verstrekte voor een in essentie Frans probleem, zal voor dat risico nauwelijks of niet worden vergoed. België heeft ondertussen wel beloofd dat het tot 54,5 miljard euro garanties verstrekt die op het eerste verzoek uitbetaalbaar zijn. Zo treedt ons land op als een verzekeraar, maar dan zonder franchise, en zonder verhaal.
Nu blijkt dus dat de beloofde vergoedingen voor dat risico er niet zullen komen. Er is geen geld. Het zakenplan dat Dexia heeft opgesteld en dat later deze maand bij Europa wordt ingediend, gaat volgens ingewijden uit van zo goed als geen betaling voor de door de overheid verstrekte waarborgen. Het zakenplan wordt momenteel door het auditkantoor PwC tegen het licht gehouden en straks door de overheden geanalyseerd. In de tweede helft van maart wordt het dan ingediend bij Europa.
De verwachting is dat Europa het plan goedkeurt. 'We zijn geen operationele bank meer, en concurreren niet meer met instellingen die geen steun hebben gehad', zei ceo Pierre Mariani.
Ecolo en Groen eisten gisteren in een communiqué prompt de heronderhandeling van de staatsgaranties. 'België heeft de garanties met een onbegrijpelijke lichtheid toegekend', zei Meyrem Almaci, financieel specialiste van Groen. Ze wijst ook op de catastrofale situatie bij de Franse poot van Dexia.
'Wanneer premier Di Rupo vandaag president Sarkozy ontmoet, dan moet hij een meer evenwichtige verdeling van de lasten vragen', zeggen ze in een persbericht. De garanties die België verstrekt, komen neer op 15procent van het bbp (dat is wat we jaarlijks met zijn allen produceren) tegenover een Franse inspanning van 2procent van het Franse bbp. Toenmalig premier Yves Leterme en ex-minister van Financiën Didier Reynders verdedigden die voor België ongunstige risicoverdeling met het argument dat België voor dat risico zou worden vergoed, en dat de begroting die opbrengst erg goed kon gebruiken. Die vergoeding zou oplopen tot honderden miljoenen euro's per jaar. Maar ze zal er nu niet komen. En ondertussen zijn de risico's wel een feit.
Het is bijzonder wrang dat België zich in 2008 bij de eerste redding ook al eens liet rollen. De nieuwe jobstijding is koren op de molen van die politieke partijen die aanklagen dat de parlementaire bijzondere Dexia-commissie niet eens de middelen krijgt om te onderzoeken wie verantwoordelijk is voor Dexia's val.
Toevallig raakte gisteren in de Franse krant Le Figaro ook bekend dat Pierre Richard, de Fransman die Dexia tot in 2006 leidde, van een jaarlijkse pensioenvergoeding geniet van 600.000 euro. De Dexia-groep betaalt die factuur. Op de raad van bestuur van Dexia is al enkele keren gevraagd 'om te bekijken of men die betalingen niet kan stopzetten'. 'Maar het remuneratiecomité van Dexia is tegenwoordig niet erg actief', zegt een insider.
Dat comité wordt voorgezeten door Jean-Luc Dehaene, voorzitter van Dexia. Hij was gisteren afwezig op de jaarlijkse persconferentie.
Naast drie Fransen zetelen ook Francis Vermeiren (Open VLD) en Francine Swiggers (Arco) in dat comité. Mariani zei gisteren dat de vergoeding voor Richard valt onder de Franse regeling van Dexia Crédit Local. Valérie Pécresse, de woordvoerster van de Franse regering, zei dat het schokkend was hoe Richard van een gouden pensioenparachute geniet terwijl Dexia in slechte papieren zit."
In de bijzondere Kamercommissie is elke verantwoordelijke doodleuk komen verkondigen dat hem niets te verwijten valt. Het vertrouwen in de goede werking van de democratische instellingen mag zowat het heiligste zijn dat we te verdedigen hebben, toch denken velen dat ze kosteloos het parlementaire werk kunnen dwarsbomen over Dexia - een bank met een balanstotaal van meer dan de waarde van alle goederen en diensten waarvoor de Belgen samen twee jaar lang dienen te werken. Wie denkt dat dit de geloofwaardigheid van de politiek geen schade berokkent, heeft het grondig mis.
Het antwoord dat je krijgt bij de vraag om volledige opheldering is dat het allemaal niets meer uithaalt omdat het kalf toch al verdronken is. Dat is een redenering die ervan uitgaat dat de bevolking geen recht heeft om te weten wat er met haar belastinggeld gebeurt. Ten tweede gelden hopelijk ook hier principes van rechtvaardigheid. Als er iemand vermoord wordt, zeggen we toch ook niet: wat haalt een onderzoek uit, hem terugbrengen lukt toch niet meer? Ten slotte is het niet zo dat we ervan kunnen uitgaan dat alle schade al geleden is. De belastingbetaler wordt in het perscommuniqué van gisteren gevraagd om de vergoeding voor de waarborgen voor het volledig losgeslagen vehikel - dat nog steeds een financieringskloof kent van 88 miljard - zo laag mogelijk te houden. Nochtans eist de Europese Commissie tot nader order dat risico's die door de staten gedekt worden, marktconform vergoed worden.
De rekening voor wat eerder beschreven werd als 'een bankenredding waar we geld aan gingen verdienen', loopt al fel op. We hebben met zijn allen al 4 miljard euro opgehoest voor de overname van Dexia Bank en 54 miljard euro aan staatswaarborgen voor de Dexia-holding uitgeschreven. Daar stopt het helaas niet bij, omdat de Belgische belastingbetaler ook nog geroepen werd om een gat te dichten van 700 miljoen euro dat voortvloeit uit de vereffening van de Gemeentelijke Holding, een cheque van 1 miljard euro uit te schrijven voor de Arco-coöperanten en 180 miljoen euro voor een obligatielening die Ethias niet op de markt geplaatst kreeg. Elke dag brengt nieuws over het dossier maar helaas valt het meeste daarvan tegenwoordig negatief uit. Zo verloopt de verkoop van de Turkse Denizbank, waar zoveel hoop op werd gevestigd, helemaal niet vlot. Ook bij Dexia Bank België, die op zoek is naar een nieuwe naam, is de stemming ondertussen onder nul gezakt bij de nieuwe politiek benoemde bestuurders. In de wandelgangen hoor je dat de nagelnieuwe raad van bestuur al op zijn eerste vergadering moest debatteren over verschillende ingrepen om de bank te versterken. Hierbij is ook al de intussen heilige drievuldigheid van kapitaalverhoging, staatswaarborgen en zelfs het oprichten van een bad bank ter sprake gekomen. In het huidige klimaat impliceert elke van die drie opties een nieuwe inbreng vanwege de belastingbetaler."
Als we tot slot nog dit artikel uit De Standaard lezen van vandaag, dan blijkt nog maar eens te meer hoe onze Belgische politici zich hebben laten rollen in de Dexia-onderhandelingen en aan welke risico's zij ons land hebben blootgesteld:
"Dexia nam gisteren de laatste twijfels weg omtrent de factuur die de (Belgische) belastingbetaler de komende jaren zal betalen voor de redding van de door grootheidswaanzin vastgelopen groep. De factuur zal zwaar zijn. België, dat 60,5 procent van de garanties verstrekte voor een in essentie Frans probleem, zal voor dat risico nauwelijks of niet worden vergoed. België heeft ondertussen wel beloofd dat het tot 54,5 miljard euro garanties verstrekt die op het eerste verzoek uitbetaalbaar zijn. Zo treedt ons land op als een verzekeraar, maar dan zonder franchise, en zonder verhaal.
Nu blijkt dus dat de beloofde vergoedingen voor dat risico er niet zullen komen. Er is geen geld. Het zakenplan dat Dexia heeft opgesteld en dat later deze maand bij Europa wordt ingediend, gaat volgens ingewijden uit van zo goed als geen betaling voor de door de overheid verstrekte waarborgen. Het zakenplan wordt momenteel door het auditkantoor PwC tegen het licht gehouden en straks door de overheden geanalyseerd. In de tweede helft van maart wordt het dan ingediend bij Europa.
De verwachting is dat Europa het plan goedkeurt. 'We zijn geen operationele bank meer, en concurreren niet meer met instellingen die geen steun hebben gehad', zei ceo Pierre Mariani.
Ecolo en Groen eisten gisteren in een communiqué prompt de heronderhandeling van de staatsgaranties. 'België heeft de garanties met een onbegrijpelijke lichtheid toegekend', zei Meyrem Almaci, financieel specialiste van Groen. Ze wijst ook op de catastrofale situatie bij de Franse poot van Dexia.
'Wanneer premier Di Rupo vandaag president Sarkozy ontmoet, dan moet hij een meer evenwichtige verdeling van de lasten vragen', zeggen ze in een persbericht. De garanties die België verstrekt, komen neer op 15procent van het bbp (dat is wat we jaarlijks met zijn allen produceren) tegenover een Franse inspanning van 2procent van het Franse bbp. Toenmalig premier Yves Leterme en ex-minister van Financiën Didier Reynders verdedigden die voor België ongunstige risicoverdeling met het argument dat België voor dat risico zou worden vergoed, en dat de begroting die opbrengst erg goed kon gebruiken. Die vergoeding zou oplopen tot honderden miljoenen euro's per jaar. Maar ze zal er nu niet komen. En ondertussen zijn de risico's wel een feit.
Het is bijzonder wrang dat België zich in 2008 bij de eerste redding ook al eens liet rollen. De nieuwe jobstijding is koren op de molen van die politieke partijen die aanklagen dat de parlementaire bijzondere Dexia-commissie niet eens de middelen krijgt om te onderzoeken wie verantwoordelijk is voor Dexia's val.
Toevallig raakte gisteren in de Franse krant Le Figaro ook bekend dat Pierre Richard, de Fransman die Dexia tot in 2006 leidde, van een jaarlijkse pensioenvergoeding geniet van 600.000 euro. De Dexia-groep betaalt die factuur. Op de raad van bestuur van Dexia is al enkele keren gevraagd 'om te bekijken of men die betalingen niet kan stopzetten'. 'Maar het remuneratiecomité van Dexia is tegenwoordig niet erg actief', zegt een insider.
Dat comité wordt voorgezeten door Jean-Luc Dehaene, voorzitter van Dexia. Hij was gisteren afwezig op de jaarlijkse persconferentie.
Naast drie Fransen zetelen ook Francis Vermeiren (Open VLD) en Francine Swiggers (Arco) in dat comité. Mariani zei gisteren dat de vergoeding voor Richard valt onder de Franse regeling van Dexia Crédit Local. Valérie Pécresse, de woordvoerster van de Franse regering, zei dat het schokkend was hoe Richard van een gouden pensioenparachute geniet terwijl Dexia in slechte papieren zit."
maandag 20 februari 2012
Politieke benoemingen: terug van nooit weggeweest
In de loop van vorige week werd bekend dat Etienne Schouppe, voormalig staatssecretaris voor Mobiliteit, topkandidaat is om de nieuwe voorzitter te worden van de Raad van Bestuur van Belgacom.
Door de lange regeringsvorming zijn talrijke overheidsposten nog niet ingevuld, ondanks het feit dat de kandidaten reeds geruime tijd geslaagd zijn in hun examen bij het selectiebureau Selor.
Blijkbaar heeft premier Di Rupo nu bij alle partijen een lijst opgevraagd waarin staat hoeveel topfuncties zij reeds in handen hebben bij de verschillende overheidsdiensten. Op basis van deze gegevens kunnen de openstaande posten dan verdeeld worden tussen de verschillende partijen.
Men kan dit zonder enig overdrijven koehandel noemen...
Ondanks het feit dat men reeds jaren geleden het selectiebureau voor overheidsbetrekkingen - Selor - heeft ingesteld blijkt hieruit eens te meer dat niet de competenties en de examenresultaten een primaire rol spelen bij de benoemingen, doch wel de partijkaart en de taalrol waartoe men behoort.
Men kan zich dan ook de vraag stellen waarom Selor nog moet blijven bestaan en waarom er nog middelen dienen te worden gespendeerd aan deze instelling.
Aan de doelstelling van Selor, m.n. het vermijden van louter politieke benoemingen en de bekwaamheid van de kandidaten laten primeren, wordt volledig voorbijgegaan.
M.a.w. de politieke benoemingen zijn nog steeds aanwezig, meer zelfs, ze zijn nooit weggeweest.
En wie is de dupe van al dit "gesjacher" tussen politici die ons land zogenaamd in het belang van ons allen besturen ? Dat is ongetwijfeld de burger.
Al deze functies worden betaald door de burger, met belastinggeld, en in ruil daarvoor mag men dan toch verwachten dat de meest capabele kandidaten op de meest belangrijke posten terechtkomen om een optimale werking van de overheidsdiensten te garanderen.
De burger mag toch a.h.w. "waar voor zijn geld" verwachten.
Bij onze overheid primeert dit gegeven alleszins NIET. Zolang alle partijen tevreden zijn en alle evenwichten bewaard worden is alles koek en ei.
Of de burger hiermee wel gediend is en of Etienne Schouppe nu de juiste man op de juiste plaats is, die vraag wordt door de politiek blijkbaar als minder belangrijk beschouwd.
 |
| Foto: vandaag.be |
Door de lange regeringsvorming zijn talrijke overheidsposten nog niet ingevuld, ondanks het feit dat de kandidaten reeds geruime tijd geslaagd zijn in hun examen bij het selectiebureau Selor.
Blijkbaar heeft premier Di Rupo nu bij alle partijen een lijst opgevraagd waarin staat hoeveel topfuncties zij reeds in handen hebben bij de verschillende overheidsdiensten. Op basis van deze gegevens kunnen de openstaande posten dan verdeeld worden tussen de verschillende partijen.
Men kan dit zonder enig overdrijven koehandel noemen...
Ondanks het feit dat men reeds jaren geleden het selectiebureau voor overheidsbetrekkingen - Selor - heeft ingesteld blijkt hieruit eens te meer dat niet de competenties en de examenresultaten een primaire rol spelen bij de benoemingen, doch wel de partijkaart en de taalrol waartoe men behoort.
Men kan zich dan ook de vraag stellen waarom Selor nog moet blijven bestaan en waarom er nog middelen dienen te worden gespendeerd aan deze instelling.
Aan de doelstelling van Selor, m.n. het vermijden van louter politieke benoemingen en de bekwaamheid van de kandidaten laten primeren, wordt volledig voorbijgegaan.
M.a.w. de politieke benoemingen zijn nog steeds aanwezig, meer zelfs, ze zijn nooit weggeweest.
En wie is de dupe van al dit "gesjacher" tussen politici die ons land zogenaamd in het belang van ons allen besturen ? Dat is ongetwijfeld de burger.
Al deze functies worden betaald door de burger, met belastinggeld, en in ruil daarvoor mag men dan toch verwachten dat de meest capabele kandidaten op de meest belangrijke posten terechtkomen om een optimale werking van de overheidsdiensten te garanderen.
De burger mag toch a.h.w. "waar voor zijn geld" verwachten.
Bij onze overheid primeert dit gegeven alleszins NIET. Zolang alle partijen tevreden zijn en alle evenwichten bewaard worden is alles koek en ei.
Of de burger hiermee wel gediend is en of Etienne Schouppe nu de juiste man op de juiste plaats is, die vraag wordt door de politiek blijkbaar als minder belangrijk beschouwd.
donderdag 16 februari 2012
De politieke spelletjes van de Nationale Bank
Eén van de grote discussies dezer dagen betreft het al dan niet aanpassen van het bestaande indexsysteem.
Een moeilijke politieke discussie waarin de tegenstellingen tussen links en rechts (hoofdzakelijk socialisten en liberalen) aan de oppervlakte komen en waarbij de CD&V - zoals zo vaak - midden in het bed ligt en zich niet volmondig uitspreekt of het nu pro of contra een aanpassing pleit.
De verschillende politieke ideologieën hebben dus hun eigen visie en dit is ook niet meer dan logisch. Er zijn evenveel argumenten voor een wijziging of een behoud van het systeem. De tegenstrijdige visies zijn dan ook de kern van de politiek en horen bij een goed werkende democratie.
Alleszins zal er vroeg of laat een beslissing moeten worden genomen over deze problematiek om te vermijden dat deze discussie een splijtzwam wordt binnen de regering.
Eén van de instellingen die daarbij kan helpen is de Nationale Bank van België waarvan wordt verondersteld dat zij op een objectieve manier verslag uitbrengt over de financieel-economische toestand van het land en aanbevelingen formuleert voor eventuele toekomstige beleidsmaatregelen.
Nu is wederom gebleken dat deze objectiviteit ver te zoeken is en dat de Nationale Bank evenveel politiek geïnspireerd is dan regering zelve. De gouverneur van de Nationale Bank - Luc Coene - vond het blijkbaar nodig om een "ontwerp"studie over de index reeds over te maken aan premier Di Rupo zonder dat hij hiervoor het akkoord had van zijn directiecomité, hetgeen gebruikelijk is.
Luc Coene is de voormalige kabinetschef en rechterhand van Guy Verhofstadt ...
Het is dus een gegeven dat zowel de Gouverneur als de leden van het directiecomité politiek benoemd zijn en dus van verschillende politieke strekkingen zijn en eigen visies hebben.
Blijkbaar vond Coene het in deze noodzakelijk om zijn persoonlijke - liberale - visie door te drukken en negeerde hij zomaar eventjes het ganse directiecomité.
Dergelijke werkwijzen tonen nog maar eens aan dat zelfs in een instelling waarvan men waarborgen van objectiviteit verwacht om de regering ernstig te adviseren om tot een goed economisch beleid te komen, de partijpolitieke overwegingen de overhand nemen.
De vraag of een beslissing in de ene of de andere richting nu het beste is voor het land en zijn bevolking lijkt hierbij eerder van ondergeschikt belang.
Een moeilijke politieke discussie waarin de tegenstellingen tussen links en rechts (hoofdzakelijk socialisten en liberalen) aan de oppervlakte komen en waarbij de CD&V - zoals zo vaak - midden in het bed ligt en zich niet volmondig uitspreekt of het nu pro of contra een aanpassing pleit.
De verschillende politieke ideologieën hebben dus hun eigen visie en dit is ook niet meer dan logisch. Er zijn evenveel argumenten voor een wijziging of een behoud van het systeem. De tegenstrijdige visies zijn dan ook de kern van de politiek en horen bij een goed werkende democratie.
Alleszins zal er vroeg of laat een beslissing moeten worden genomen over deze problematiek om te vermijden dat deze discussie een splijtzwam wordt binnen de regering.
Eén van de instellingen die daarbij kan helpen is de Nationale Bank van België waarvan wordt verondersteld dat zij op een objectieve manier verslag uitbrengt over de financieel-economische toestand van het land en aanbevelingen formuleert voor eventuele toekomstige beleidsmaatregelen.
 |
| Foto: Knack.be |
Nu is wederom gebleken dat deze objectiviteit ver te zoeken is en dat de Nationale Bank evenveel politiek geïnspireerd is dan regering zelve. De gouverneur van de Nationale Bank - Luc Coene - vond het blijkbaar nodig om een "ontwerp"studie over de index reeds over te maken aan premier Di Rupo zonder dat hij hiervoor het akkoord had van zijn directiecomité, hetgeen gebruikelijk is.
Luc Coene is de voormalige kabinetschef en rechterhand van Guy Verhofstadt ...
Het is dus een gegeven dat zowel de Gouverneur als de leden van het directiecomité politiek benoemd zijn en dus van verschillende politieke strekkingen zijn en eigen visies hebben.
Blijkbaar vond Coene het in deze noodzakelijk om zijn persoonlijke - liberale - visie door te drukken en negeerde hij zomaar eventjes het ganse directiecomité.
Dergelijke werkwijzen tonen nog maar eens aan dat zelfs in een instelling waarvan men waarborgen van objectiviteit verwacht om de regering ernstig te adviseren om tot een goed economisch beleid te komen, de partijpolitieke overwegingen de overhand nemen.
De vraag of een beslissing in de ene of de andere richting nu het beste is voor het land en zijn bevolking lijkt hierbij eerder van ondergeschikt belang.
dinsdag 14 februari 2012
De grondwet buitenspel: de ware reden
De laatste tijd hebben al meerdere juridische experts hun bezorgdheid geuit omtrent de wijze waarop deze regering met de grondwet omgaat.
Waarover gaat het ?
Om in België de Grondwet te kunnen wijzigen dient het parlement bij gewone meerderheid de artikelen aan te duiden die in een volgende legislatuur in aanmerking komen voor wijziging. Na het organiseren van verkiezingen heeft het parlement dan de mogelijkheid om dit ook effectief te doen, mits een 2/3de meerderheid.
Eén van de artikelen die voor de laatste verkiezingen van 2010 voor herziening vatbaar werden verklaard is artikel 195 van de grondwet. Dit artikel bevat de hierboven kort samengevatte werkwijze om tot wijziging van de grondwet te kunnen overgaan.
De huidige regering wenst dit artikel nu "tijdelijk" te wijzigen en te schorsen zodat zij toch een heel aantal grondwetsartikelen kan wijzigen zonder dat deze tijdens de vorige legislatuur voor herziening vatbaar werden verklaard. Men gebruikt dus a.h.w. artikel 195 als een passe-partout om de grondwet buitenspel te zetten.
Het spreekt vanzelf dat dit een zeer gevaarlijk precedent is en dat dergelijke constructies eenvoudig kunnen misbruikt worden om bepaalde zaken in de grondwet te laten opnemen zonder dat de bevolking zich hiermee akkoord kan verklaren.
De regering zegt echter dat er zich geen probleem stelt en dat deze tijdelijke ingreep noodzakelijk is om het moeizaam bereikte akkoord over de staatshervorming te kunnen uitvoeren. Vooral de Vlaamse politici - met staatssecretaris Verherstraeten (CD&V) voorop - trachten dit juridisch kunst- en vliegwerk te vergoelijken door het op die manier aan de Vlamingen voor te stellen.
In een artikel in De Morgen stelt Hendrik Vuye - professor staatsrecht aan de universiteit van Namen - dat dergelijke ingrepen helemaal niet nodig zijn om de staatshervorming te realiseren en BHV te splitsen !
Artikel 195 dient volgens hem juridisch gezien enkel te worden geschorst om een kleine hervorming van de Senaat te realiseren, maar bovenal om al de compensaties die de Franstaligen bij de onderhandelingen hebben bedongen, in de grondwet te kunnen verankeren.
Deze stelling wordt verkondigd door een professor aan een Franstalige universiteit. Deze kan men toch bezwaarlijk verdenken van enig overdreven flamingantisme.
Het bewuste artikel vindt men hier terug: http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/1394252/2012/02/14/De-grondwetsfraude-van-de-regering-Di-Rupo.dhtml
Het lijkt er dus steeds meer op dat de Vlaamse onderhandelaars zich eens te meer hebben laten rollen en enkel bevoegdheidsoverdrachten hebben kunnen bekomen op voorwaarde dat de Franstaligen allerlei zaken die in hun voordeel zijn in de grondwet konden laten opnemen.
Hierbij dient er te worden op gewezen dat er geen enkele instantie bestaat - zelfs niet het Grondwettelijk Hof - die kan optreden bij een dergelijke flagrante schending van de grondwet. De regering eigent zich dus op volstrekt ongrondwettige wijze de bevoegdheid toe om de grondwet naast zich neer te leggen en dit uitsluitend ten voordele van de Franstaligen !
De Franstaligen hebben dit overigens goed bekeken. Eens de grondwet in hun voordeel is gewijzigd kan dit nooit meer worden teruggedraaid. Om de grondwet te wijzigen heeft men namelijk een 2/3de meerderheid nodig en alle Vlaamse parlementsleden samen komen nooit aan die 2/3de.
Professor Vuye besluit - op ironische toon - met te stellen dat deze regering de mond weliswaar vol heeft over sociale- en fiscale fraude, doch dat grondwetsfraude blijkbaar niet gesanctioneerd wordt ...
Waarover gaat het ?
Om in België de Grondwet te kunnen wijzigen dient het parlement bij gewone meerderheid de artikelen aan te duiden die in een volgende legislatuur in aanmerking komen voor wijziging. Na het organiseren van verkiezingen heeft het parlement dan de mogelijkheid om dit ook effectief te doen, mits een 2/3de meerderheid.
 |
| Foto: Reuters |
De huidige regering wenst dit artikel nu "tijdelijk" te wijzigen en te schorsen zodat zij toch een heel aantal grondwetsartikelen kan wijzigen zonder dat deze tijdens de vorige legislatuur voor herziening vatbaar werden verklaard. Men gebruikt dus a.h.w. artikel 195 als een passe-partout om de grondwet buitenspel te zetten.
Het spreekt vanzelf dat dit een zeer gevaarlijk precedent is en dat dergelijke constructies eenvoudig kunnen misbruikt worden om bepaalde zaken in de grondwet te laten opnemen zonder dat de bevolking zich hiermee akkoord kan verklaren.
De regering zegt echter dat er zich geen probleem stelt en dat deze tijdelijke ingreep noodzakelijk is om het moeizaam bereikte akkoord over de staatshervorming te kunnen uitvoeren. Vooral de Vlaamse politici - met staatssecretaris Verherstraeten (CD&V) voorop - trachten dit juridisch kunst- en vliegwerk te vergoelijken door het op die manier aan de Vlamingen voor te stellen.
In een artikel in De Morgen stelt Hendrik Vuye - professor staatsrecht aan de universiteit van Namen - dat dergelijke ingrepen helemaal niet nodig zijn om de staatshervorming te realiseren en BHV te splitsen !
Artikel 195 dient volgens hem juridisch gezien enkel te worden geschorst om een kleine hervorming van de Senaat te realiseren, maar bovenal om al de compensaties die de Franstaligen bij de onderhandelingen hebben bedongen, in de grondwet te kunnen verankeren.
Deze stelling wordt verkondigd door een professor aan een Franstalige universiteit. Deze kan men toch bezwaarlijk verdenken van enig overdreven flamingantisme.
Het bewuste artikel vindt men hier terug: http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/De-Gedachte/article/detail/1394252/2012/02/14/De-grondwetsfraude-van-de-regering-Di-Rupo.dhtml
Het lijkt er dus steeds meer op dat de Vlaamse onderhandelaars zich eens te meer hebben laten rollen en enkel bevoegdheidsoverdrachten hebben kunnen bekomen op voorwaarde dat de Franstaligen allerlei zaken die in hun voordeel zijn in de grondwet konden laten opnemen.
Hierbij dient er te worden op gewezen dat er geen enkele instantie bestaat - zelfs niet het Grondwettelijk Hof - die kan optreden bij een dergelijke flagrante schending van de grondwet. De regering eigent zich dus op volstrekt ongrondwettige wijze de bevoegdheid toe om de grondwet naast zich neer te leggen en dit uitsluitend ten voordele van de Franstaligen !
De Franstaligen hebben dit overigens goed bekeken. Eens de grondwet in hun voordeel is gewijzigd kan dit nooit meer worden teruggedraaid. Om de grondwet te wijzigen heeft men namelijk een 2/3de meerderheid nodig en alle Vlaamse parlementsleden samen komen nooit aan die 2/3de.
Professor Vuye besluit - op ironische toon - met te stellen dat deze regering de mond weliswaar vol heeft over sociale- en fiscale fraude, doch dat grondwetsfraude blijkbaar niet gesanctioneerd wordt ...
maandag 13 februari 2012
John Crombez: fraude is soms noodzakelijk
Vanochtend een dubbelinterview op Radio 1 met professor fiscaal recht Michel Maus en staatssecretaris voor fraudebestrijding John Crombez.
Onderwerp was een nieuw boek van professor Maus waarin hij de fiscale fraude in ons land in kaart tracht te brengen en waaruit blijkt dat de schatkist jaarlijks ettelijke miljarden euro misloopt.
"Dé uitspraak van de dag" kwam echter van John Crombez die zonder verpinken verklaarde dat er sectoren zijn waar zwartwerk bijna noodzakelijk is om te kunnen overleven omdat de belastingdruk te hoog is. Hij stelde tevens dat de structuur die de overheid rond die sectoren heeft gebouwd zwartwerk bijna normaal maakt.
Ondanks het feit dat zijn stelling ongetwijfeld juist is, zou men bijna plaatsvervangende schaamte krijgen voor hem, zijn partij en de ganse politiek in het algemeen.
Hij geeft namelijk onomwonden toe dat de overheid er heeft voor gezorgd dat bepaalde sectoren (bijvoorbeeld horeca) zodanig zijn georganiseerd dat men niet kan overleven zonder te frauderen. Men dwingt de mensen als het ware om het doen. Ze hebben geen andere keuze !
Tegelijkertijd doet men van overheidswege dan wel de nodige (fiscale en sociale) controles en indien men iemand kan betrappen volgen er zware boetes die in sommige gevallen het voortbestaan van de onderneming in het gevaar kunnen brengen.
Als men op dat ogenblik t.a.v. de administratie afkomt met het argument dat men om te overleven niet anders kon dan frauderen, dan vindt dit uiteraard geen gehoor en wordt er zonder enige aarzeling flink gesanctioneerd.
Het is een schande dat een overheid zelf erkent dat zij door haar regelgeving mensen tot fraude dwingt, dat men daarna wel op deze fraude gaat controleren en tenslotte ook gaat sanctioneren.
Dit is een verwijt dat kan gemaakt worden aan alle partijen die de laatste decennia in de regering hebben gezeten, waaronder dus ook aan de partij van meneer Crombez.
Onderwerp was een nieuw boek van professor Maus waarin hij de fiscale fraude in ons land in kaart tracht te brengen en waaruit blijkt dat de schatkist jaarlijks ettelijke miljarden euro misloopt.
"Dé uitspraak van de dag" kwam echter van John Crombez die zonder verpinken verklaarde dat er sectoren zijn waar zwartwerk bijna noodzakelijk is om te kunnen overleven omdat de belastingdruk te hoog is. Hij stelde tevens dat de structuur die de overheid rond die sectoren heeft gebouwd zwartwerk bijna normaal maakt.
Ondanks het feit dat zijn stelling ongetwijfeld juist is, zou men bijna plaatsvervangende schaamte krijgen voor hem, zijn partij en de ganse politiek in het algemeen.
Hij geeft namelijk onomwonden toe dat de overheid er heeft voor gezorgd dat bepaalde sectoren (bijvoorbeeld horeca) zodanig zijn georganiseerd dat men niet kan overleven zonder te frauderen. Men dwingt de mensen als het ware om het doen. Ze hebben geen andere keuze !
Tegelijkertijd doet men van overheidswege dan wel de nodige (fiscale en sociale) controles en indien men iemand kan betrappen volgen er zware boetes die in sommige gevallen het voortbestaan van de onderneming in het gevaar kunnen brengen.
Als men op dat ogenblik t.a.v. de administratie afkomt met het argument dat men om te overleven niet anders kon dan frauderen, dan vindt dit uiteraard geen gehoor en wordt er zonder enige aarzeling flink gesanctioneerd.
Het is een schande dat een overheid zelf erkent dat zij door haar regelgeving mensen tot fraude dwingt, dat men daarna wel op deze fraude gaat controleren en tenslotte ook gaat sanctioneren.
Dit is een verwijt dat kan gemaakt worden aan alle partijen die de laatste decennia in de regering hebben gezeten, waaronder dus ook aan de partij van meneer Crombez.
zondag 12 februari 2012
De notionele intrestaftrek van Rudy De Leeuw
ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw trekt al een tijdje ten strijde tegen het gebruik van vennootschappen om belastingen te ontwijken en is ook een felle tegenstander van het systeem van de notionele intrest. Op zich is hier niets mis mee maar dan moet men natuurlijk zelf wel van onbesproken gedrag zijn op dit vlak.
Wat blijkt nu ? Rudy De Leeuw heeft blijkbaar met enkele familieleden een (patrimonium)vennootschap opgericht - IMMO D.L. - waarin een pand met 6 appartementen en 2 winkelruimtes is ondergebracht. Dit pand werd door de familie geërfd in het jaar 1974 en een tiental jaar geleden werd besloten om tot renovatie over te gaan.
De verklaring die De Leeuw geeft voor het oprichten van de vennootschap is dat men voor de renovatie een lening diende aan te gaan van 500.000 euro en dat men zodoende het risico onder de familie kon spreiden.
Tot hiertoe dus niets wereldschokkend. Recentelijk is echter aan het licht gekomen dat binnen deze vennootschap - waarvan De Leeuw bestuurder is - toepassing is gemaakt van de notionele intrestaftrek, het systeem waartegen hijzelf zo fel van leer trekt.
Om zijn betrokkenheid te ontkennen komt De Leeuw met een tweevoudige uitleg op de proppen die niet alleen compleet ongeloofwaardig is, doch ook leugenachtig blijkt te zijn.
In eerste instantie schuift hij de ganse verantwoordelijkheid af op het boekhoudkantoor dat de boekhouding van de vennootschap voert. Dit is uiteraard larie en apekool. De Leeuw doet nu uitschijnen dat de boekhouder allerlei fiscale constructies heeft opgezet zonder dat het bestuur van de vennootschap hiervan op de hoogte was. Als er een fiscale aangifte wordt gedaan wordt het bestuur van de vennootschap hier altijd van op de hoogte gebracht. De Leeuw beweert dus zonder enige schroom dat de boekhouder een aangifte heeft gedaan waarvan de bestuurders inhoudelijk niet op de hoogte waren.
De Leeuw schijnt blijkbaar niet te beseffen dat zijn geloofwaardigheid op dit vlak nul is !
In een tweede verweer stelt De Leeuw dat hij in juli 2011 - toen hij zogezegd op de hoogte was van het gebruik van de notionele intrestaftrek - ontslag heeft genomen uit het bestuur van de vennootschap.
Dit is uiteraard zonder belang. Het is niet omdat men geen bestuurder meer is van de vennootschap dat men geen aandeelhouder meer is en dat men dus niet meer mee geniet van de voordelen die de vennootschap genereert.
Wat echter veel erger is, is dat De Leeuw op dit vlak gewoon liegt, een ander woord is hiervoor niet te vinden.
Op de aandeelhoudersvergadering van 6 mei 2011 werd namelijk beslist om het mandaat van De Leeuw als bestuurder te verlengen voor een periode van 6 jaar, meer bepaald tot de algemene vergadering van 2017.
Dit werd gepubliceerd in het Belgisch Staatsblad van 22 juni 2011.
Indien De Leeuw reeds sedert juli 2011 ontslag zou genomen hebben uit het bestuur dan zou dit ondertussen ook reeds moeten gepubliceerd zijn in het Belgisch Staatsblad. Hier is echter geen spoor van terug te vinden. Officieel is De Leeuw dus nog altijd bestuurder.
In de krant De Standaard zegt De Leeuw dat zijn ontslagbrief dateert van juli, doch dat de publicatie in het Belgisch Staatsblad nog moet volgen. Wederom larie en apekool. Een publicatie in het Belgisch Staatsblad laat hooguit enkele weken op zich wachten en we zijn ondertussen reeds 8 maanden verder...
Los van deze leugens is het natuurlijk ook frappant dat De Leeuw door deze constructie allerlei belastingen ontwijkt zoals registratierechten en successierechten. Eén en ander wordt goed weergegeven door de krant De Tijd.
Zie: http://www.tijd.be/nieuws/politiek_economie_belgie/Rudy_De_Leeuw_beheert_deel_erfenis_via_vennootschap.9159434-3136.art
Tot slot nog dit. Uit de resultatenrekening van de betreffende vennootschap blijkt ook dat er over het boekjaar 2010 een winst werd gemaakt van 13.655 euro, waarover slechts een belasting werd betaald van 758 euro. Het percentage belastingen dat wordt betaald is dan ook verwaarloosbaar.
En wie staat er nu telkens op de barricade om te protesteren tegen het feit dat ondernemingen te weinig belastingen betalen? Juist ja, Rudy De Leeuw.
Het is duidelijk dat dit heerschap alle geloofwaardigheid verloren heeft en het zou hem dan ook sieren indien hij de eer aan zichzelf zou houden. Of krijgt hij het niet over zijn hart om afstand te doen van zijn riant inkomen als vakbondsleider.
Zie hierover: http://www.vacature.com/blog/het-loon-van-vakbondsvoorzitters-luc-cortebeeck-en-rudy-de-leeuw
Slotsom van gans het verhaal: hetgeen De Leeuw doet is volledig legaal, doch druist lijnrecht in tegen de principes die hij zelf zo graag verkondigt.
Alstublieft meneer De Leeuw, doe u toch niet heiliger voor dan de paus !
 |
| Foto: vandaag.be |
De verklaring die De Leeuw geeft voor het oprichten van de vennootschap is dat men voor de renovatie een lening diende aan te gaan van 500.000 euro en dat men zodoende het risico onder de familie kon spreiden.
Tot hiertoe dus niets wereldschokkend. Recentelijk is echter aan het licht gekomen dat binnen deze vennootschap - waarvan De Leeuw bestuurder is - toepassing is gemaakt van de notionele intrestaftrek, het systeem waartegen hijzelf zo fel van leer trekt.
Om zijn betrokkenheid te ontkennen komt De Leeuw met een tweevoudige uitleg op de proppen die niet alleen compleet ongeloofwaardig is, doch ook leugenachtig blijkt te zijn.
In eerste instantie schuift hij de ganse verantwoordelijkheid af op het boekhoudkantoor dat de boekhouding van de vennootschap voert. Dit is uiteraard larie en apekool. De Leeuw doet nu uitschijnen dat de boekhouder allerlei fiscale constructies heeft opgezet zonder dat het bestuur van de vennootschap hiervan op de hoogte was. Als er een fiscale aangifte wordt gedaan wordt het bestuur van de vennootschap hier altijd van op de hoogte gebracht. De Leeuw beweert dus zonder enige schroom dat de boekhouder een aangifte heeft gedaan waarvan de bestuurders inhoudelijk niet op de hoogte waren.
De Leeuw schijnt blijkbaar niet te beseffen dat zijn geloofwaardigheid op dit vlak nul is !
In een tweede verweer stelt De Leeuw dat hij in juli 2011 - toen hij zogezegd op de hoogte was van het gebruik van de notionele intrestaftrek - ontslag heeft genomen uit het bestuur van de vennootschap.
Dit is uiteraard zonder belang. Het is niet omdat men geen bestuurder meer is van de vennootschap dat men geen aandeelhouder meer is en dat men dus niet meer mee geniet van de voordelen die de vennootschap genereert.
Wat echter veel erger is, is dat De Leeuw op dit vlak gewoon liegt, een ander woord is hiervoor niet te vinden.
Op de aandeelhoudersvergadering van 6 mei 2011 werd namelijk beslist om het mandaat van De Leeuw als bestuurder te verlengen voor een periode van 6 jaar, meer bepaald tot de algemene vergadering van 2017.
Dit werd gepubliceerd in het Belgisch Staatsblad van 22 juni 2011.
Indien De Leeuw reeds sedert juli 2011 ontslag zou genomen hebben uit het bestuur dan zou dit ondertussen ook reeds moeten gepubliceerd zijn in het Belgisch Staatsblad. Hier is echter geen spoor van terug te vinden. Officieel is De Leeuw dus nog altijd bestuurder.
In de krant De Standaard zegt De Leeuw dat zijn ontslagbrief dateert van juli, doch dat de publicatie in het Belgisch Staatsblad nog moet volgen. Wederom larie en apekool. Een publicatie in het Belgisch Staatsblad laat hooguit enkele weken op zich wachten en we zijn ondertussen reeds 8 maanden verder...
Los van deze leugens is het natuurlijk ook frappant dat De Leeuw door deze constructie allerlei belastingen ontwijkt zoals registratierechten en successierechten. Eén en ander wordt goed weergegeven door de krant De Tijd.
Zie: http://www.tijd.be/nieuws/politiek_economie_belgie/Rudy_De_Leeuw_beheert_deel_erfenis_via_vennootschap.9159434-3136.art
Tot slot nog dit. Uit de resultatenrekening van de betreffende vennootschap blijkt ook dat er over het boekjaar 2010 een winst werd gemaakt van 13.655 euro, waarover slechts een belasting werd betaald van 758 euro. Het percentage belastingen dat wordt betaald is dan ook verwaarloosbaar.
En wie staat er nu telkens op de barricade om te protesteren tegen het feit dat ondernemingen te weinig belastingen betalen? Juist ja, Rudy De Leeuw.
Het is duidelijk dat dit heerschap alle geloofwaardigheid verloren heeft en het zou hem dan ook sieren indien hij de eer aan zichzelf zou houden. Of krijgt hij het niet over zijn hart om afstand te doen van zijn riant inkomen als vakbondsleider.
Zie hierover: http://www.vacature.com/blog/het-loon-van-vakbondsvoorzitters-luc-cortebeeck-en-rudy-de-leeuw
Slotsom van gans het verhaal: hetgeen De Leeuw doet is volledig legaal, doch druist lijnrecht in tegen de principes die hij zelf zo graag verkondigt.
Alstublieft meneer De Leeuw, doe u toch niet heiliger voor dan de paus !
vrijdag 10 februari 2012
De wereldvreemdheid van Elio di Rupo
Vandaag werd er in de media melding gemaakt van het feit dat Elio di Rupo aan de inwoners van zijn thuisstad Bergen een brief had gestuurd om steun te vragen voor de komende lokale verkiezingen. Op zich is hier niets mis mee, alhoewel men zich de vraag kan stellen of een zetelend premier lijsttrekker dient te zijn bij dergelijke verkiezingen.
Wettelijk is dit mogelijk, gebruikelijk is het echter allerminst. Het is de eerste keer sinds het ontstaan van België in 1830 dat een premier kandidaat-burgemeester is. Ondanks de enorme uitdagingen en problemen die zich voordoen op het federale vlak vindt de premier (net zoals minister Turtelboom) nog de tijd om lijsttrekker te zijn in de eigen stad en campagne te voeren.
Hetgeen wel zeer opvallend was in de kwestieuze brief is dat Di Rupo zijn stadsgenoten oproept om zich met eventuele vragen en problemen rechtstreeks naar zijn kabinet in de Wetstraat te richten !
Minstens wordt hier toch de indruk gewekt dat het kabinet (dat uiteraard federaal wordt gefinancierd) wordt gebruikt voor een lokale campagne en de herverkiezing van Di Rupo als titelvoerend burgemeester.
Uiteraard was de NV-A er al dan niet terecht als de kippen bij om deze praktijk aan de kaak te stellen en hiertegen te protesteren.
Los van de vraag of er hiermee nu iets onwettelijk of onbetamelijk is gebeurd is het toch verwonderlijk dat Di Rupo zich voorafgaand aan dit initiatief niet heeft gerealiseerd dat dit mogelijkerwijze gevoelig zou kunnen liggen bij de andere politieke partijen in het algemeen en Vlaanderen in het bijzonder.
Op een ogenblik dat de argwaan tegenover zijn regering en zijn persoon toch nog redelijk aanzienlijk is, ziet hij er blijkbaar geen graten in om zoiets te doen, met het risico dat hij nog meer mensen tegen zich in het harnas jaagt, hetgeen zijn populariteit (vooral in Vlaanderen) niet ten goede komt.
Wat kan hiervoor de verklaring zijn ? Ofwel is betrokkene totaal wereldvreemd en is hij totaal niet op de hoogte van hetgeen er in de samenleving leeft, ofwel is het een ultieme blijk van arrogantie, ofwel ziet hij er totaal geen kwaad in en beschouwt hij dit als een normaal (Waals) handelen.
Elk van de drie hypotheses is natuurlijk even erg !
Professor Carl Devos ventileerde de mening dat één en ander gebaseerd was op een communicatiefout en dat hier dan ook niet zo zwaar diende te worden aan getild.
Dit is mogelijk, doch in de korte periode dat deze regering aan de macht is, zijn er toch al ettelijke van deze foutjes opgedoken, dewelke mogelijkerwijze doorgang zouden gevonden hebben mochten ze niet zijn opgemerkt. Denken we hierbij maar aan de inlevering van de inkomsten van de ministers en het bevriezen van de dotatie van het koningshuis.
Een foutje kan altijd gebeuren, maar vele foutjes op korte tijd stemmen tot nadenken.
Wettelijk is dit mogelijk, gebruikelijk is het echter allerminst. Het is de eerste keer sinds het ontstaan van België in 1830 dat een premier kandidaat-burgemeester is. Ondanks de enorme uitdagingen en problemen die zich voordoen op het federale vlak vindt de premier (net zoals minister Turtelboom) nog de tijd om lijsttrekker te zijn in de eigen stad en campagne te voeren.
 |
| Foto: Wikipedia |
Minstens wordt hier toch de indruk gewekt dat het kabinet (dat uiteraard federaal wordt gefinancierd) wordt gebruikt voor een lokale campagne en de herverkiezing van Di Rupo als titelvoerend burgemeester.
Uiteraard was de NV-A er al dan niet terecht als de kippen bij om deze praktijk aan de kaak te stellen en hiertegen te protesteren.
Los van de vraag of er hiermee nu iets onwettelijk of onbetamelijk is gebeurd is het toch verwonderlijk dat Di Rupo zich voorafgaand aan dit initiatief niet heeft gerealiseerd dat dit mogelijkerwijze gevoelig zou kunnen liggen bij de andere politieke partijen in het algemeen en Vlaanderen in het bijzonder.
Op een ogenblik dat de argwaan tegenover zijn regering en zijn persoon toch nog redelijk aanzienlijk is, ziet hij er blijkbaar geen graten in om zoiets te doen, met het risico dat hij nog meer mensen tegen zich in het harnas jaagt, hetgeen zijn populariteit (vooral in Vlaanderen) niet ten goede komt.
Wat kan hiervoor de verklaring zijn ? Ofwel is betrokkene totaal wereldvreemd en is hij totaal niet op de hoogte van hetgeen er in de samenleving leeft, ofwel is het een ultieme blijk van arrogantie, ofwel ziet hij er totaal geen kwaad in en beschouwt hij dit als een normaal (Waals) handelen.
Elk van de drie hypotheses is natuurlijk even erg !
Professor Carl Devos ventileerde de mening dat één en ander gebaseerd was op een communicatiefout en dat hier dan ook niet zo zwaar diende te worden aan getild.
Dit is mogelijk, doch in de korte periode dat deze regering aan de macht is, zijn er toch al ettelijke van deze foutjes opgedoken, dewelke mogelijkerwijze doorgang zouden gevonden hebben mochten ze niet zijn opgemerkt. Denken we hierbij maar aan de inlevering van de inkomsten van de ministers en het bevriezen van de dotatie van het koningshuis.
Een foutje kan altijd gebeuren, maar vele foutjes op korte tijd stemmen tot nadenken.
donderdag 9 februari 2012
Pensioenhervorming à la Milquet
Joëlle Milquet gooit nog maar eens olie op het vuur. Op een ogenblik dat ons land drastische pensioenhervormingen tracht door te voeren en quasi iedereen het erover eens is dat er langer zal moeten gewerkt worden, komt Milquet met een voorstel om de pensioengerechtigde leeftijd van brandweerlieden terug te brengen van 60 naar 58 jaar.
In plaats van langer te werken wenst zij de loopbaan voor deze beroepsgroep nog te verkorten! Dit kan niet anders opgevat worden dan een regelrechte provocatie. Dat bepaalde beroepsgroepen protesteren tegen de hervorming is begrijpelijk, doch het is onbegrijpelijk dat een lid van de federale regering voorstellen (in de media) lanceert die lijnrecht indruisen tegen de gemaakte akkoorden.
Ondertussen hebben ook andere beroepsgroepen ingehaakt op dit thema en menen o.a. de cipiers en de loodsen dat ook hun pensioengerechtigde leeftijd dient te worden teruggeschroefd. Dit alles met dank aan "madame non".
Het is logisch dat beoefenaars van bepaalde zware en belastende beroepen trachten te ontsnappen aan de nieuwe regeling waarbij de arbeidsduur met gemiddeld twee jaar wordt opgetrokken, doch minstens mag dan toch worden verwacht dat zij op hetzelfde niveau blijven als voorheen.
Milquet heeft dit blijkbaar anders begrepen. Volgens haar moeten de brandweerlieden niet enkel buiten de nieuwe regeling gehouden worden, maar moeten zij ook nog eens het voorrecht genieten om twee jaar vroeger te mogen stoppen met werken.
Het is werkelijk onbegrijpelijk dat een regeringslid dit in deze tijden durft voor te stellen en er bijgevolg geen probleem van maakt dat dit de kosten van de pensioenen voor de staat nog eens zal opdrijven. Eén en andere toont ook aan dat de eensgezindheid in deze regering niet zo stabiel is dan dat men graag zou doen uitschijnen.
Alleszins ondervindt minister van Pensioenen Van Quickenborne nu niet meer alleen weerstand voor zijn plannen bij de vakbonden, maar ook binnen de regering. De vraag zal dan ook zijn of hij voet bij stuk kan houden en gesteund zal worden door de overige coalitiepartners, of dat hij bakzeil zal moeten halen en zal moeten toegeven aan de bekommernissen van Milquet.
Voorwaar een grote test voor Van Quickenborne die nu mag tonen uit welk hout hij gesneden is.
In plaats van langer te werken wenst zij de loopbaan voor deze beroepsgroep nog te verkorten! Dit kan niet anders opgevat worden dan een regelrechte provocatie. Dat bepaalde beroepsgroepen protesteren tegen de hervorming is begrijpelijk, doch het is onbegrijpelijk dat een lid van de federale regering voorstellen (in de media) lanceert die lijnrecht indruisen tegen de gemaakte akkoorden.
Ondertussen hebben ook andere beroepsgroepen ingehaakt op dit thema en menen o.a. de cipiers en de loodsen dat ook hun pensioengerechtigde leeftijd dient te worden teruggeschroefd. Dit alles met dank aan "madame non".
 |
| Foto: vandaag.be |
Het is logisch dat beoefenaars van bepaalde zware en belastende beroepen trachten te ontsnappen aan de nieuwe regeling waarbij de arbeidsduur met gemiddeld twee jaar wordt opgetrokken, doch minstens mag dan toch worden verwacht dat zij op hetzelfde niveau blijven als voorheen.
Milquet heeft dit blijkbaar anders begrepen. Volgens haar moeten de brandweerlieden niet enkel buiten de nieuwe regeling gehouden worden, maar moeten zij ook nog eens het voorrecht genieten om twee jaar vroeger te mogen stoppen met werken.
Het is werkelijk onbegrijpelijk dat een regeringslid dit in deze tijden durft voor te stellen en er bijgevolg geen probleem van maakt dat dit de kosten van de pensioenen voor de staat nog eens zal opdrijven. Eén en andere toont ook aan dat de eensgezindheid in deze regering niet zo stabiel is dan dat men graag zou doen uitschijnen.
 |
| Foto: jobat.be |
Alleszins ondervindt minister van Pensioenen Van Quickenborne nu niet meer alleen weerstand voor zijn plannen bij de vakbonden, maar ook binnen de regering. De vraag zal dan ook zijn of hij voet bij stuk kan houden en gesteund zal worden door de overige coalitiepartners, of dat hij bakzeil zal moeten halen en zal moeten toegeven aan de bekommernissen van Milquet.
Voorwaar een grote test voor Van Quickenborne die nu mag tonen uit welk hout hij gesneden is.
woensdag 8 februari 2012
De leugen van Vande Lanotte: het Zilverfonds
Gisteren een interessante reportage op VRT met de titel: "Waar is ons Zilverfonds?"
Nu we zitten opgescheept met een alom heersende crisis en de staat wordt geconfronteerd met een steeds grotere vergrijzing van de samenleving, lijkt het logisch dat de uitkering van pensioenen op termijn problematisch wordt en dat maatregelen zich opdringen.
Ondanks protesten allerhande tracht minister van Pensioenen Vincent Van Quickenborne de noodzakelijke maatregelen te nemen om het systeem op langere termijn houdbaar te maken.
Terecht werd er dan ook in de VRT-reportage op gewezen dat het destijds met veel bombarie door Johan Vande Lanotte aangekondigde Zilverfonds, nu net was opgericht om een antwoord te bieden op deze problematiek.
Ondertussen heeft iedereen wel door dat dit een lege doos is en dat we alleszins niet op dit fonds zullen moeten rekenen om ons pensioen uitbetaald te krijgen.
Oorspronkelijk werd het Zilverfonds gespijsd met eenmalige inkomsten, zoals de overname van het pensioenfonds van Belgacom, doch uiteindelijk was het de bedoeling dat vanaf 2007 de begrotingsoverschotten ook in het fonds zouden worden gestort. Door het feit dat er eenvoudigweg geen overschotten meer waren kon er uiteraard ook niets in het fonds worden gestort.
Het feit dat er geen overschotten waren is overigens niet wat men Vande Lanotte en bij uitbreiding de ganse paars-groene regering van destijds moet verwijten. Een regering heeft maar in beperkte mate vat op de economie en als deze stilvalt is het logisch dat er geen overschotten kunnen geboekt worden. Dit kon men bij de oprichting van het Zilverfonds mogelijkerwijze moeilijk inschatten.
Wat men echter wel moet verwijten is dat men van overheidswege tegen wil en dank is blijven beweren dat er wel degelijk geld in het fonds zat. Johan Vande Lanotte zwaaide op persconferenties zelfs met rekeninguittreksels om dit aan te tonen. Op dat ogenblik wist hij echter maar al te goed dat dit niet waar was en dat er louter sprake was van "virtueel geld".
De overheid stort namelijk eenmalige opbrengsten in het Zilverfonds en het fonds belegt dit geld in schuldpapier van de overheid, de zogenaamde "Schatkistbons-Zilverfonds". Het geld dat door de federale overheid in het Zilverfonds wordt gestort, wordt dus m.a.w. meteen weer terug overgeboekt naar diezelfde overheid. Men hanteert de bedragen zelfs om deze in mindering te brengen van de staatsschuld.
Er zit dus geen echt kapitaal in het Zilverfonds !
De door Vande Lanotte gehanteerde rekeninguittreksels zijn dus puur bedrog gebleken en het daardoor doen uitschijnen dat er echt geld in het Zilverfonds zit getuigt gewoonweg van manifeste kwade trouw.
Om een idee te geven: momenteel zit er circa 17 miljard euro virtueel geld in het Zilverfonds. Zelfs indien dit geld effectief voorhanden zou zijn, dan zou dit nog maar goed zijn voor de uitkering van de pensioenen in België voor een periode van 6 maanden. België keert namelijk jaarlijks 33 miljard euro aan pensioenen uit.
In de loop van de VRT-reportage kwamen een aantal politici aan het woord die volmondig dienden te erkennen dat het Zilverfonds een lege doos was. Ook Johan Vande Lanotte werd om een reactie gevraagd, doch deze wenste niet te reageren ...
Vandaag nogmaals komen wapperen met rekeninguittreksels zou inderdaad iets te beschamend zijn en hij zal ondertussen ook wel doorhebben dat zijn ballon is doorprikt.
Eerlijk duurt nog altijd het langst !
Nu we zitten opgescheept met een alom heersende crisis en de staat wordt geconfronteerd met een steeds grotere vergrijzing van de samenleving, lijkt het logisch dat de uitkering van pensioenen op termijn problematisch wordt en dat maatregelen zich opdringen.
Ondanks protesten allerhande tracht minister van Pensioenen Vincent Van Quickenborne de noodzakelijke maatregelen te nemen om het systeem op langere termijn houdbaar te maken.
Terecht werd er dan ook in de VRT-reportage op gewezen dat het destijds met veel bombarie door Johan Vande Lanotte aangekondigde Zilverfonds, nu net was opgericht om een antwoord te bieden op deze problematiek.
Ondertussen heeft iedereen wel door dat dit een lege doos is en dat we alleszins niet op dit fonds zullen moeten rekenen om ons pensioen uitbetaald te krijgen.
 |
| Foto: vandaag.be |
Het feit dat er geen overschotten waren is overigens niet wat men Vande Lanotte en bij uitbreiding de ganse paars-groene regering van destijds moet verwijten. Een regering heeft maar in beperkte mate vat op de economie en als deze stilvalt is het logisch dat er geen overschotten kunnen geboekt worden. Dit kon men bij de oprichting van het Zilverfonds mogelijkerwijze moeilijk inschatten.
Wat men echter wel moet verwijten is dat men van overheidswege tegen wil en dank is blijven beweren dat er wel degelijk geld in het fonds zat. Johan Vande Lanotte zwaaide op persconferenties zelfs met rekeninguittreksels om dit aan te tonen. Op dat ogenblik wist hij echter maar al te goed dat dit niet waar was en dat er louter sprake was van "virtueel geld".
De overheid stort namelijk eenmalige opbrengsten in het Zilverfonds en het fonds belegt dit geld in schuldpapier van de overheid, de zogenaamde "Schatkistbons-Zilverfonds". Het geld dat door de federale overheid in het Zilverfonds wordt gestort, wordt dus m.a.w. meteen weer terug overgeboekt naar diezelfde overheid. Men hanteert de bedragen zelfs om deze in mindering te brengen van de staatsschuld.
Er zit dus geen echt kapitaal in het Zilverfonds !
De door Vande Lanotte gehanteerde rekeninguittreksels zijn dus puur bedrog gebleken en het daardoor doen uitschijnen dat er echt geld in het Zilverfonds zit getuigt gewoonweg van manifeste kwade trouw.
Om een idee te geven: momenteel zit er circa 17 miljard euro virtueel geld in het Zilverfonds. Zelfs indien dit geld effectief voorhanden zou zijn, dan zou dit nog maar goed zijn voor de uitkering van de pensioenen in België voor een periode van 6 maanden. België keert namelijk jaarlijks 33 miljard euro aan pensioenen uit.
In de loop van de VRT-reportage kwamen een aantal politici aan het woord die volmondig dienden te erkennen dat het Zilverfonds een lege doos was. Ook Johan Vande Lanotte werd om een reactie gevraagd, doch deze wenste niet te reageren ...
Vandaag nogmaals komen wapperen met rekeninguittreksels zou inderdaad iets te beschamend zijn en hij zal ondertussen ook wel doorhebben dat zijn ballon is doorprikt.
Eerlijk duurt nog altijd het langst !
dinsdag 7 februari 2012
De Raad van Bestuur van Eandis
Onlangs werd via de media het bericht verspreid dat SP-a, CD&V en Open VLD een politiek akkoord hadden gesloten over de afslanking van de raden van bestuur van de intercommunales van Eandis.
Deze hadden in totaal 879 leden (!!!) en dit zou worden teruggebracht naar 289. Dit zou een jaarlijkse besparing betekenen van maar liefst 400.000 euro.
Dit is ongetwijfeld een goed initiatief en in tijden van crisis is het een uitstekend signaal naar de burger om het aantal (meestal nutteloze) politieke mandaten drastisch te beperken. Het is algemeen geweten dat deze postjes deel uitmaken van de koehandel die plaatsvindt bij formatiebesprekingen en moeten dienen om politici tevreden te stellen die uit de boot zijn gevallen.
Over de bekwaamheid van deze politici wordt echter nooit een vraag gesteld en men kan zich ook afvragen of er wel enige kwalificatie vereist is om deze taak waar te nemen als men er zonder enig probleem in slaagt om hiervoor bijna 900 mensen te vinden.
Iedereen weet dan ook dat het hier meer gaat om de financiële vergoeding die aan het ambt verbonden is, dan om de werkelijke bijdrage aan het goed bestuur van de intercommunale.
Tevredenheid alom om deze kostenbesparende ingreep, doch het lijkt ons toch nuttig om even stil te blijven staan bij het verleden. Nu is het blijkbaar ineens mogelijk om deze mandaten te schrappen, waaruit meteen ook de irrelevantie en de nutteloosheid ervan blijkt. Moest de invulling van deze mandaten zo belangrijk zijn om de intercommunales goed te besturen, dan zou het uiteraard onmogelijk zijn om ze nu plotsklaps te decimeren.
Dit betekent dus dat er jarenlang een aanzienlijke hoeveelheid geld is gespendeerd aan gebuisde politici om een totaal nutteloze opdracht te vervullen. Het is dan ook de burger die hiervoor jarenlang heeft opgedraaid en die dus heeft dienen mee te betalen voor de vergoeding van de bekleders van deze mandaten.
De politici staan dan ook graag op de voorpagina van de dagbladen om een dergelijke besparing aan te kondigen, doch over het feit dat men jarenlang de burger a.h.w. heeft bestolen wordt zedig het stilzwijgen bewaard.
Dit is een aspect dat niet uit het oog mag verloren worden !
Ondertussen moeten we ons natuurlijk geen illusies maken, ondanks de beperking zullen er nog genoeg mandaten over zijn om politici in de raden van bestuur op te nemen en zodoende een aardig centje te laten bijverdienen.
Slechts één voorbeeld betreft de Antwerpse schepen van Cultuur, Philip Heylen, die onlangs nog toetrad tot de raad van bestuur van Elia, de onderneming die het hoogspanningsnet in België beheert.
Het is algemeen geweten dat het stokpaardje van Heylen het MAS (Museum aan de Stroom) is en laat nu net Elia daar de hoofdsponsor van zijn ...
Zie hierover: http://www.trivano.com/aandeel/philip-heylen-treedt-toe-tot-de-raad.92-12943.persbericht
http://www.philipheylen.be/news.php?id=225
Deze hadden in totaal 879 leden (!!!) en dit zou worden teruggebracht naar 289. Dit zou een jaarlijkse besparing betekenen van maar liefst 400.000 euro.
Dit is ongetwijfeld een goed initiatief en in tijden van crisis is het een uitstekend signaal naar de burger om het aantal (meestal nutteloze) politieke mandaten drastisch te beperken. Het is algemeen geweten dat deze postjes deel uitmaken van de koehandel die plaatsvindt bij formatiebesprekingen en moeten dienen om politici tevreden te stellen die uit de boot zijn gevallen.
Over de bekwaamheid van deze politici wordt echter nooit een vraag gesteld en men kan zich ook afvragen of er wel enige kwalificatie vereist is om deze taak waar te nemen als men er zonder enig probleem in slaagt om hiervoor bijna 900 mensen te vinden.
Iedereen weet dan ook dat het hier meer gaat om de financiële vergoeding die aan het ambt verbonden is, dan om de werkelijke bijdrage aan het goed bestuur van de intercommunale.
Tevredenheid alom om deze kostenbesparende ingreep, doch het lijkt ons toch nuttig om even stil te blijven staan bij het verleden. Nu is het blijkbaar ineens mogelijk om deze mandaten te schrappen, waaruit meteen ook de irrelevantie en de nutteloosheid ervan blijkt. Moest de invulling van deze mandaten zo belangrijk zijn om de intercommunales goed te besturen, dan zou het uiteraard onmogelijk zijn om ze nu plotsklaps te decimeren.
Dit betekent dus dat er jarenlang een aanzienlijke hoeveelheid geld is gespendeerd aan gebuisde politici om een totaal nutteloze opdracht te vervullen. Het is dan ook de burger die hiervoor jarenlang heeft opgedraaid en die dus heeft dienen mee te betalen voor de vergoeding van de bekleders van deze mandaten.
De politici staan dan ook graag op de voorpagina van de dagbladen om een dergelijke besparing aan te kondigen, doch over het feit dat men jarenlang de burger a.h.w. heeft bestolen wordt zedig het stilzwijgen bewaard.
Dit is een aspect dat niet uit het oog mag verloren worden !
Ondertussen moeten we ons natuurlijk geen illusies maken, ondanks de beperking zullen er nog genoeg mandaten over zijn om politici in de raden van bestuur op te nemen en zodoende een aardig centje te laten bijverdienen.
 |
| Foto: vandaag.be |
Het is algemeen geweten dat het stokpaardje van Heylen het MAS (Museum aan de Stroom) is en laat nu net Elia daar de hoofdsponsor van zijn ...
Zie hierover: http://www.trivano.com/aandeel/philip-heylen-treedt-toe-tot-de-raad.92-12943.persbericht
http://www.philipheylen.be/news.php?id=225
maandag 6 februari 2012
Democratie op z'n Antwerps
Wat is democratie? Eén van de basiskenmerken is dat de burgers kunnen kiezen voor diegene die zij het meest geschikt en/of bekwaam achten om te besturen. Verkiezingen volgen daarbij steeds op een regeerperiode en geven de burger de mogelijkheid om het gevoerde beleid te beoordelen en te belonen of af te keuren.
Om de burger de mogelijkheid te geven zijn democratische plicht uit te voeren dient hem de keuze te worden gelaten tussen partijen met verschillende programma's en accenten. Men moet m.a.w. kunnen kiezen uit het ganse politieke spectrum, gaande van uiterst links tot uiterst rechts.
Een eerste stap om deze keuzemogelijkheid te beperken vindt men terug in de zogenaamde kartelvorming waarbij partijen er niet voor kiezen om op zelfstandige basis met hun programma naar de kiezer te gaan, doch wel in kartel met een partner. Hiermee omzeilt men eigenlijk min of meer het gevaar dat het programma van de kleinere partner niet voldoende zou aanslaan bij de kiezer en door het kartel tracht men er alsnog in te slagen om voldoende steun te vinden.
Er dient hieraan wel te worden toegevoegd dat dergelijke kartels bijna steeds worden aangegaan tussen partijen die veel raakpunten met elkaar hebben waardoor een deel van de programma's met elkaar
overlappen.
In Antwerpen is men blijkbaar geen kartel aan het vormen, maar opteert men, onder leiding van burgemeester Patrick Janssens en zijn SP-a, voor een zogenaamde stadslijst waartoe nu reeds SP-a en CD&V behoren. Zeer recent werd door schepen Guy Lauwers (voorzitter van SP-a Antwerpen) bekend gemaakt dat men ook de Open VLD zou vragen om toe te treden tot deze stadslijst.
Alhoewel Patrick Janssens verkondigde dat Lauwers iets te voorbarig was geweest blijkt alleszins dat dit meer is dan een louter ideetje en dat men binnen afzienbare tijd een aanzoek aan Open VLD zal doen.
Bedoeling van dit alles is uiteraard een buffer te vormen tegen de NV-A van Bart De Wever en een quasi zekerheid te creëren dat men met dezelfde ploeg (eventueel aangevuld met een bijkomende partner) kan verder besturen. Strategisch gezien is dit natuurlijk een meesterlijke zet van Janssens want dit garandeert hem zo goed als zeker een verlengd burgemeesterschap als lijsttrekker van de stadslijst.
Vanuit inhoudelijk oogpunt zijn dergelijke constructies gewoonweg dodelijk voor de keuzevrijheid van de burger en bijgevolg voor het democratisch gehalte van de verkiezingen. Stel dat Open VLD zou ingaan op dit aanbod (hetgeen het overigens nog niet gedaan heeft), dan krijgt men dus een eenheidslijst van SP-a, CD&V en Open VLD.
Hierboven werd over de kartelvorming reeds gezegd dat dit meestal gebeurt tussen partijen met gelijkaardige programma's. In het geval van de stadslijst valt echter niet in te zien hoe men kan verklaren dat socialisten en liberalen, waarvan de maatschappelijke denkbeelden toch vrij ver uit elkaar staan, samen opkomen bij verkiezingen.
Socialisten en liberalen kunnen mekaar misschien perfect vinden in coalities waarbij men een akkoord maakt en ieder zijn eigen programma in het beleid kan terugvinden. Bij een stadslijst gaat men echter met één programma naar de kiezer.
Wat moet de kiezer hier van denken? Het is toch perfect denkbaar dat een socialistische kiezer geen liberale standpunten wenst te ondersteunen, of omgekeerd. De kiezer van de stadslijst wordt dus als het ware gedwongen om voor mensen en partijen te kiezen waarvoor men eigenlijk niet wenst te kiezen.
Het tegenargument zou natuurlijk kunnen zijn: stem dan voor aan andere lijst of partij. Zo eenvoudig ligt het natuurlijk niet. Patrick Janssens en co weten natuurlijk zeer goed dat een aanzienlijk deel van de kiezers trouwe partijkiezers zijn die, ondanks het figureren van christendemocraten en liberalen op de lijst, toch hun stem aan deze lijst zullen geven.
Voor Janssens, de CD&V en mogelijkerwijze de Open VLD is dit vanuit strategisch oogpunt natuurlijk een win-win situatie. Janssens weet dat hij zonder partners niet verder kan. Het behalen van een absolute meerderheid is in ons systeem uiterst zeldzaam. Voor CD&V (en Open VLD) geeft het hen dan weer de zekerheid dat zij mandaten in de wacht zullen kunnen slepen en slapend rijk kunnen worden achter de brede rug van Janssens. Zouden zij apart opkomen dan vrezen zij verpletterd te worden in de tweestrijd tussen Janssens en De Wever.
Maar is het nu niet net daar waar het om draait in een eerlijke democratie? Stel dat SP-a en NV-A de koek verdelen en de rest van het politieke landschap wordt weggeveegd dan is dit toch de wil van de kiezer en de kiezer heeft altijd gelijk ... Wil dit dan niet zeggen dat de anderen te weinig steun vinden bij de kiezer en dus niet het recht hebben gekregen om mee te besturen?
Bij de volgende verkiezingen krijgen zij een nieuwe kans en indien de beleidsploeg niet heeft voldaan aan de verwachtingen, kunnen zij een alternatief aanbieden en daarvoor mogelijkerwijze beloond worden.
De manoeuvres die in Antwerpen aan de gang zijn hebben overduidelijk maar één motief: aan de macht zijn en aan de macht blijven, ongeacht of de kiezer hiermee nu akkoord is. Het inhoudelijke aspect wordt hieraan volledig ondergeschikt gemaakt, alhoewel dit toch ten allen tijde zou moeten primeren.
Het zou Open VLD dan ook sieren indien zij zouden weerstaan aan het ongetwijfeld aanlokkelijke aanbod van Patrick Janssens en op eigen kracht de confrontatie met de kiezer aangaan.
Om de burger de mogelijkheid te geven zijn democratische plicht uit te voeren dient hem de keuze te worden gelaten tussen partijen met verschillende programma's en accenten. Men moet m.a.w. kunnen kiezen uit het ganse politieke spectrum, gaande van uiterst links tot uiterst rechts.
Een eerste stap om deze keuzemogelijkheid te beperken vindt men terug in de zogenaamde kartelvorming waarbij partijen er niet voor kiezen om op zelfstandige basis met hun programma naar de kiezer te gaan, doch wel in kartel met een partner. Hiermee omzeilt men eigenlijk min of meer het gevaar dat het programma van de kleinere partner niet voldoende zou aanslaan bij de kiezer en door het kartel tracht men er alsnog in te slagen om voldoende steun te vinden.
Er dient hieraan wel te worden toegevoegd dat dergelijke kartels bijna steeds worden aangegaan tussen partijen die veel raakpunten met elkaar hebben waardoor een deel van de programma's met elkaar
overlappen.
In Antwerpen is men blijkbaar geen kartel aan het vormen, maar opteert men, onder leiding van burgemeester Patrick Janssens en zijn SP-a, voor een zogenaamde stadslijst waartoe nu reeds SP-a en CD&V behoren. Zeer recent werd door schepen Guy Lauwers (voorzitter van SP-a Antwerpen) bekend gemaakt dat men ook de Open VLD zou vragen om toe te treden tot deze stadslijst.
 |
| Foto: hln |
Bedoeling van dit alles is uiteraard een buffer te vormen tegen de NV-A van Bart De Wever en een quasi zekerheid te creëren dat men met dezelfde ploeg (eventueel aangevuld met een bijkomende partner) kan verder besturen. Strategisch gezien is dit natuurlijk een meesterlijke zet van Janssens want dit garandeert hem zo goed als zeker een verlengd burgemeesterschap als lijsttrekker van de stadslijst.
Vanuit inhoudelijk oogpunt zijn dergelijke constructies gewoonweg dodelijk voor de keuzevrijheid van de burger en bijgevolg voor het democratisch gehalte van de verkiezingen. Stel dat Open VLD zou ingaan op dit aanbod (hetgeen het overigens nog niet gedaan heeft), dan krijgt men dus een eenheidslijst van SP-a, CD&V en Open VLD.
Hierboven werd over de kartelvorming reeds gezegd dat dit meestal gebeurt tussen partijen met gelijkaardige programma's. In het geval van de stadslijst valt echter niet in te zien hoe men kan verklaren dat socialisten en liberalen, waarvan de maatschappelijke denkbeelden toch vrij ver uit elkaar staan, samen opkomen bij verkiezingen.
Socialisten en liberalen kunnen mekaar misschien perfect vinden in coalities waarbij men een akkoord maakt en ieder zijn eigen programma in het beleid kan terugvinden. Bij een stadslijst gaat men echter met één programma naar de kiezer.
Wat moet de kiezer hier van denken? Het is toch perfect denkbaar dat een socialistische kiezer geen liberale standpunten wenst te ondersteunen, of omgekeerd. De kiezer van de stadslijst wordt dus als het ware gedwongen om voor mensen en partijen te kiezen waarvoor men eigenlijk niet wenst te kiezen.
Het tegenargument zou natuurlijk kunnen zijn: stem dan voor aan andere lijst of partij. Zo eenvoudig ligt het natuurlijk niet. Patrick Janssens en co weten natuurlijk zeer goed dat een aanzienlijk deel van de kiezers trouwe partijkiezers zijn die, ondanks het figureren van christendemocraten en liberalen op de lijst, toch hun stem aan deze lijst zullen geven.
Voor Janssens, de CD&V en mogelijkerwijze de Open VLD is dit vanuit strategisch oogpunt natuurlijk een win-win situatie. Janssens weet dat hij zonder partners niet verder kan. Het behalen van een absolute meerderheid is in ons systeem uiterst zeldzaam. Voor CD&V (en Open VLD) geeft het hen dan weer de zekerheid dat zij mandaten in de wacht zullen kunnen slepen en slapend rijk kunnen worden achter de brede rug van Janssens. Zouden zij apart opkomen dan vrezen zij verpletterd te worden in de tweestrijd tussen Janssens en De Wever.
Maar is het nu niet net daar waar het om draait in een eerlijke democratie? Stel dat SP-a en NV-A de koek verdelen en de rest van het politieke landschap wordt weggeveegd dan is dit toch de wil van de kiezer en de kiezer heeft altijd gelijk ... Wil dit dan niet zeggen dat de anderen te weinig steun vinden bij de kiezer en dus niet het recht hebben gekregen om mee te besturen?
Bij de volgende verkiezingen krijgen zij een nieuwe kans en indien de beleidsploeg niet heeft voldaan aan de verwachtingen, kunnen zij een alternatief aanbieden en daarvoor mogelijkerwijze beloond worden.
De manoeuvres die in Antwerpen aan de gang zijn hebben overduidelijk maar één motief: aan de macht zijn en aan de macht blijven, ongeacht of de kiezer hiermee nu akkoord is. Het inhoudelijke aspect wordt hieraan volledig ondergeschikt gemaakt, alhoewel dit toch ten allen tijde zou moeten primeren.
Het zou Open VLD dan ook sieren indien zij zouden weerstaan aan het ongetwijfeld aanlokkelijke aanbod van Patrick Janssens en op eigen kracht de confrontatie met de kiezer aangaan.
vrijdag 3 februari 2012
Actori Incumbit Probatio
In navolging van Bart De Wever durft menig politicus zich vandaag de dag wel eens te wagen aan een Latijnse spreuk. Eén van de spreuken die nochtans moeilijk ingang vindt in de politiek is "Actori Incumbit Probatio", hetgeen zoveel wil zeggen als "diegene die iets beweert moet daar ook het bewijs van leveren".
Ondanks het feit dat hij behoort tot de partij van Bart De Wever is deze spreuk blijkbaar ook nog niet gekend bij NV-A'er Theo Francken.
 |
| Foto: Knack.be |
Op redelijk korte termijn bezondigde hij zich tot tweemaal toe aan het rondspuien van allerlei beweringen waarvan hij achteraf diende toe te geven dat hij het bewijs ervan niet kan leveren, of zelfs dat zijn beweringen helemaal niet blijken te kloppen.
Het begon bij de bewering dat de kamerfractie van Groen! met 62 personen zou zijn gaan dineren in Brugge in het driesterrenrestaurant "De Karmeliet". Men kan zich de vraag stellen waarom dit een probleem zou zijn indien deze lunch door de betrokkenen zelf wordt betaald. Welke politieke relevantie heeft dit? Achteraf bleek het te gaan om een lunch in een bistro van topchef Geert Van Hecke waar men reeds voor 40 euro per persoon terecht kan.
Het is dan ook duidelijk dat de verzinsels van Francken enkel tot doel hadden om een andere partij in een slecht daglicht te plaatsen.
Wie dacht dat Francken na dit beschamende schouwspel zijn lesje wel zou geleerd hebben kwam bedrogen uit! Eerder deze week pakte hij uit met het verhaal dat Prins Laurent een Mercedes zou cadeau gedaan hebben aan de genaamde Iris Van De Kerckhove, ons aller bekend als Wendy Van Wanten en dit op kosten van het ministerie van Defensie.
Tijdens zijn uitvoerig relaas voor de TV-camera's diende hij wel eerlijkheidshalve te bekennen dat hij dit had vernomen uit een goede bron, doch dat hij het "niet kon bewijzen". Het antwoord van minister De Crem op de vraag van Francken was dan ook zeer summier, m.n. dat er geen factuur betreffende de aankoop van een Mercedes kon teruggevonden worden.
Francken kondigde aan dat hij zich nu zal richten tot het Rekenhof om via die weg te vernemen of er al dan niet door het Ministerie van Defensie een Mercedes werd aangekocht. Blijkbaar vindt hij het niet nodig om zijn beweringen eerst grondig te checken tot hij volledig zeker is van zijn zaak, alvorens ermee naar de media te lopen.
Laat ons hopen voor Francken dat het Rekenhof hem alsnog kan redden, anders maakt hij zich wel (reeds voor de tweede maal) hopeloos belachelijk. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij er niet van wakker ligt en de principes hanteert "slechte reclame is ook reclame" en "zolang er maar over mij gesproken wordt".
Wendy Van Wanten laat overigens weten dat zij ontkent van ooit een Mercedes cadeau te hebben gekregen van Prins Laurent ...
De Chinese pralines van Hendrik Bogaert
Naast politicus voor CD&V is staatssecretaris Hendrik Bogaert ook actief als ondernemer. Aanvankelijk was hij actief in de sigarenindustrie via het door zijn grootvader opgerichte bedrijf "Bogaert Cigars". In juni 2007 werd dit bedrijf door Bogaert verkocht aan "Swedish Match", één van de grote spelers op de sigarenmarkt.
Reeds enkele maanden later kondigde de nieuwe eigenaar aan dat hij de Belgische vestiging in Jabbeke zou sluiten wegens overlapping met activiteiten van vestigingen in andere landen.
Ondertussen had Bogaert de plannen opgevat om zich te richten op een andere sector, m.n. de chocoladeindustrie en meer bepaald pralines voor de Chinese markt. Aangezien de consumptie van chocolade in die contreien nog eerder beperkt was zag Bogaert groeipotentieel in een dergelijke zaak.
Oorspronkelijk was de bedoeling om zowel een productie-eenheid in Vlaanderen op te richten en ook één in China zelf. In mei 2010 werd dan bekend gemaakt dat de productie-eenheid in Jabbeke werd opgestart en dat het de bedoeling was om op korte termijn een 50-tal arbeidsplaatsen te creëren.
Zie hierover: http://www.focus-wtv.be/nieuws/algemeen/nieuwe-chocoladefabriek-levert-vijftig-nieuwe-jobs-op/article-1194735628261.htm
Nog geen jaar later werd echter reeds medegedeeld dat de productie in Jabbeke werd stilgelegd en dat er bijgevolg nog enkel zou geproduceerd worden in China. Van de voor ogen gehouden bijkomende arbeidsplaatsen was dan ook geen sprake meer.
Zie hierover: http://agripress.be/start/artikel/455094/nl
In oktober 2010 had de GIMV ondertussen 7 miljoen euro geïnvesteerd in het chocoladebedrijf van Bogaert. De GIMV staat voor "Gewestelijke Investeringsmaatschappij voor Vlaanderen" en is een beursgenoteerd bedrijf. 27% van de aandelen zijn echter in handen van de Vlaamse overheid via de "Participatiemaatschappij Vlaanderen". De GIMV is dus geen overheidsbedrijf maar de Vlaamse Overheid is wel een belangrijke mede-eigenaar.
Zie hierover: http://www.gimv.com/view/nl/387167?news=4327996
Al dan niet rechtstreeks participeert de Vlaamse Overheid dus mee in het bedrijf van Bogaert. De doelstelling van de Participatiemaatschappij Vlaanderen is echter om te streven naar economische groei en toe te kijken op het maatschappelijk rendement van de projecten.
Zie hierover: http://www.flandersdc.be/nl/diensten/wegwijzers/dienstverleners/participatiemaatschappij-vlaanderenpmvnv
Is het dan niet cynisch om vast te stellen dat men in de loop van 2010 een productie-eenheid opstart in Jabbeke en men voorspiegelt dat er aldaar een 50- tal arbeidsplaatsen zullen beschikbaar zijn, dat er ondertussen een belangrijke investering van de Vlaamse overheid in de wacht wordt gesleept om verder te kunnen groeien, en dat nog geen jaar later de volledige productie plaatsvindt in China...
Als er overheidsgeld wordt gebruikt om een Vlaams bedrijf te ondersteunen dan mag men toch verwachten dat hier ook arbeidsplaatsen tegenover staan, zeker als men dit oorspronkelijk in het vooruitzicht heeft gesteld.
Is het dan niet verbazingwekkend dat minister-president Kris Peeters gaat laten onderzoeken of de steun aan Bekaert van 16 miljoen euro niet kan teruggevorderd worden omdat men genoodzaakt was om 600 banen te schrappen. Hetgeen overigens in grote mate te wijten is aan het stilvallen van de productie van zonnepanelen wegens het reduceren van de overheidssubsidies op dat vlak.
Bij het bedrijf van een collega-politicus wordt deze bedenking blijkbaar niet gemaakt. Is er hier dan geen sprake van selectieve verontwaardiging ?
Tot slot nog dit: Alhoewel Bogaert gretig gebruik maakt van de investeringen van de Vlaamse overheid en ook lid is van een partij die zich als Vlaams wenst te profileren (CD&V) is het stuitend dat de website van zijn bedrijf enkel kan gelezen worden in het Engels en het Chinees. Van enig woord Nederlands is geen spoor terug te vinden. Zie: http://www.eden-chocolates.com/
Reeds enkele maanden later kondigde de nieuwe eigenaar aan dat hij de Belgische vestiging in Jabbeke zou sluiten wegens overlapping met activiteiten van vestigingen in andere landen.
 |
| Foto: Belga |
Ondertussen had Bogaert de plannen opgevat om zich te richten op een andere sector, m.n. de chocoladeindustrie en meer bepaald pralines voor de Chinese markt. Aangezien de consumptie van chocolade in die contreien nog eerder beperkt was zag Bogaert groeipotentieel in een dergelijke zaak.
Oorspronkelijk was de bedoeling om zowel een productie-eenheid in Vlaanderen op te richten en ook één in China zelf. In mei 2010 werd dan bekend gemaakt dat de productie-eenheid in Jabbeke werd opgestart en dat het de bedoeling was om op korte termijn een 50-tal arbeidsplaatsen te creëren.
Zie hierover: http://www.focus-wtv.be/nieuws/algemeen/nieuwe-chocoladefabriek-levert-vijftig-nieuwe-jobs-op/article-1194735628261.htm
Nog geen jaar later werd echter reeds medegedeeld dat de productie in Jabbeke werd stilgelegd en dat er bijgevolg nog enkel zou geproduceerd worden in China. Van de voor ogen gehouden bijkomende arbeidsplaatsen was dan ook geen sprake meer.
Zie hierover: http://agripress.be/start/artikel/455094/nl
In oktober 2010 had de GIMV ondertussen 7 miljoen euro geïnvesteerd in het chocoladebedrijf van Bogaert. De GIMV staat voor "Gewestelijke Investeringsmaatschappij voor Vlaanderen" en is een beursgenoteerd bedrijf. 27% van de aandelen zijn echter in handen van de Vlaamse overheid via de "Participatiemaatschappij Vlaanderen". De GIMV is dus geen overheidsbedrijf maar de Vlaamse Overheid is wel een belangrijke mede-eigenaar.
Zie hierover: http://www.gimv.com/view/nl/387167?news=4327996
Al dan niet rechtstreeks participeert de Vlaamse Overheid dus mee in het bedrijf van Bogaert. De doelstelling van de Participatiemaatschappij Vlaanderen is echter om te streven naar economische groei en toe te kijken op het maatschappelijk rendement van de projecten.
Zie hierover: http://www.flandersdc.be/nl/diensten/wegwijzers/dienstverleners/participatiemaatschappij-vlaanderenpmvnv
Is het dan niet cynisch om vast te stellen dat men in de loop van 2010 een productie-eenheid opstart in Jabbeke en men voorspiegelt dat er aldaar een 50- tal arbeidsplaatsen zullen beschikbaar zijn, dat er ondertussen een belangrijke investering van de Vlaamse overheid in de wacht wordt gesleept om verder te kunnen groeien, en dat nog geen jaar later de volledige productie plaatsvindt in China...
Als er overheidsgeld wordt gebruikt om een Vlaams bedrijf te ondersteunen dan mag men toch verwachten dat hier ook arbeidsplaatsen tegenover staan, zeker als men dit oorspronkelijk in het vooruitzicht heeft gesteld.
Is het dan niet verbazingwekkend dat minister-president Kris Peeters gaat laten onderzoeken of de steun aan Bekaert van 16 miljoen euro niet kan teruggevorderd worden omdat men genoodzaakt was om 600 banen te schrappen. Hetgeen overigens in grote mate te wijten is aan het stilvallen van de productie van zonnepanelen wegens het reduceren van de overheidssubsidies op dat vlak.
Bij het bedrijf van een collega-politicus wordt deze bedenking blijkbaar niet gemaakt. Is er hier dan geen sprake van selectieve verontwaardiging ?
Tot slot nog dit: Alhoewel Bogaert gretig gebruik maakt van de investeringen van de Vlaamse overheid en ook lid is van een partij die zich als Vlaams wenst te profileren (CD&V) is het stuitend dat de website van zijn bedrijf enkel kan gelezen worden in het Engels en het Chinees. Van enig woord Nederlands is geen spoor terug te vinden. Zie: http://www.eden-chocolates.com/
Abonneren op:
Posts (Atom)